DAG 20 :  TREFCON – ST. QUENTIN :  de baard van de Kerstman

De kajaktocht zal niet voor vandaag zijn. Voor monsieur Wynands is het niet rendabel om maar één kajakker weg te brengen en te gaan oppikken. Maar morgen heeft hij een groep die geboekt heeft en met hen mag ik mee. Ik moet zorgen dat ik morgen tegen 13u:30 aan de receptie van camping “Vivier des carpes” in Saureaucourt-La-Grande ben, daar zal hij mij komen halen. 

Dan heb ik vandaag tijd om St.-Quentin te ontdekken.

Ik babbel nog wat met M. Wynands voor ik op stap ga. Hij toont me zijn twee trekpaarden. Ik dacht dat het Brabanders waren, maar volgens de landbouwer zijn het Ardeense trekpaarden.

Hij vertelt me ook nog dat er een stukje Picardië in België ligt: het gebied rond Doornik, ook wel Picardisch Wallonië genoemd.   

Ik hoef maar 13 kilometer te wandelen naar St. Quentin, dus doe ik het op mijn gemak en ga ik in het dorpje Holnon op een terras een koffie drinken. Ik zie aan de overkant van de straat dat er op de parking van een crematorium volk samentroept voor een rouwdienst. Weinig te merken van corona-maatregelen: bijna iedereen die mekaar kent, strooit gul een dubbele Franse kus in het rond, zelfs mannen onder elkaar. Er is maar één persoon, een ouderling, die een mondmasker draagt. Hij staat op een afstand wat zielig toe te kijken.

Voor het eerst hoor ik overdag in de bermen krekels tsjirpen. De rustige sfeer wordt verstoord door een auto die aan overdreven snelheid voorbij snort. Het raam aan de kant van de automobiliste staat open. Ondanks haar snelheid ruik ik duidelijk het overdreven parfum van de dame. De weeë geur van bloemen en vanille blijft zelfs nog minuten langs de weg hangen. Dan had het hoofd van de zwoegende Nelson tenminste nog een natuurlijke geur.

Ook vandaag zit er een knaagdier op mijn pad, maar iets groter dan dat van gisteren : een haas. Bijna elke dag zie ik er één het veld in schieten, maar deze blijft even zitten zodat ik een (verre) foto kan maken.

Zoek de haas

Mijn verblijfplaats voor vannacht bevindt zich aan de rand van St.-Quentin. Dit had ik nog niet gehad : zowaar een “ophok-hotel” dat dan nog het lef heeft zich “Première classe” te noemen… Ik voel me in mijn kamer als een kip in een legbatterij.

Vlug weg van hier, de stad in.

Eerst ga ik langs een Marokkaanse kapper, want sinds ik mijn trim-toestel met Nelson heb achtergelaten, begint mijn baard wel wat lang te worden en ik heb geen zin om er in de zomer als de Kerstman bij te lopen. En passant laat ik mijn haar ook knippen, want baard en kapsel  kost net als bij mijn Marokkanse kapper in Berchem maar 15 euro.

In het centrum van St.-Quentin gaat het er gezellig aan toe. Overal zitten mensen op de terrasjes van de pleinen en er weerklinkt opgewekte muziek vanop een podium. En er staan charmante oude gebouwen: een theater, het gotische stadhuis met een belfort en typische huizen.  

Het stadhuis en het belfortDe basiliek van St.-QuentinOveral terrasjesMijn eerste concert in open lucht dit jaar: een lokale Franse rockgroep

Ik ga iets eten in een Indisch restaurant. Dat valt wat tegen: een heerlijke lassi, maar de dal-soep en de tandoori-kip die ik eet zijn oververzadigd van de room en dus veel te zwaar.

Wie we hier tegenkomen! Den Albert, ook held in Frankrijk dankzij WO I en in tegenstelling tot zijn oom Leopold II niet met rode verf besmeurd. 

Ik krijg nieuws van Francesco: hij is op de terugweg en zal morgen hier vlakbij met zijn fiets passeren. As ik hem vertel van mijn kajaktocht, heeft hij zin om mee te gaan kajakken. Maar hij weet nog niet of hij op tijd op de camping zal geraken.  

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip:  13 km.

-       staptijd:  3u.05 min

-       gemiddelde snelheid (al stappend) : 4,2 km/u.  

Muziekje van de dag :

“Les roses de Picardie” Yves Montand, 1953 

WO I en Picardië, redenen genoeg om deze klassieker vanonder het stof te halen. Muziek gecomponeerd aan het front in 1916 door een Engelse soldaat die verliefd was op een Franse verpleegster en van tekst voorzien door een Engelse zestiger. Deze versie van Montand is een van de mooisten samen met de instrumentale jazz-versie van Sidney Bechet en de Engelstalige van Frank Sinatra.

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=saazLRxNbHk