DAG 21 :  ST. QUENTIN – SERAUCOURT-LE-GRAND :  Kajak op de Somme

Francesco is vanmorgen heel vroeg vertrokken om hier op tijd te geraken voor de kajaktocht die om 13:30 van start gaat. Maar het is een strijd die op voorhand verloren is. Met zijn fiets op de trein van Brussel naar Lille is nog doenbaar. Van Lille naar St.-Quentin is er geen enkele directe verbinding, hoewel het maar 100 km. uit elkaar ligt. Nee, hij moet eerst met de trein naar Amiens, 200 km. zuidwaarts om dan terug noord-oostwaarts naar St.Quentin te sporen. Hopeloos, hij zou pas om 16u. op de camping aankomen. Hij besluit de 120 km. van Lille naar de camping met zijn fiets te doen.

Ondertussen stap ik monter langs het Canal de St.-Quentin richting Seraucourt-Le-Grand. Prachtig weer, niet te warm (zo’n 23°), ideaal voor een kajaktochtje. Op mijn pad kom ik talrijke zaterdagse joggers, fietsers en wandelaars tegen. Op het kanaal glijden roeiers voorbij.De Fransen willen blijkbaar zo spoedig mogelijk hun overtollige corona-kilo’s kwijtspelen.

Ze hebben hier wel heel lange honden…

Tegen de middag bereik ik “Camping du Vivier aux Carpes” gelegen aan een complex van vijvers waar men- inderdaad- karpers vist. Ik krijg er een “pelgrims-caravan” voor twee personen, want Francesco bijft hier vannacht ook slapen.

Ik ga iets eten in het restaurant van de visclub waar men ook forel vangt, lees ik op het uithanbord van de club. Maar forel of enige andere vissoort staat niet op het menu. Ik neem één van de dagsuggesties: “faux filet” (soort biefstuk) met (weeral) frieten. Ik moet oppassen, want ondanks al het stappen ben ik de laatste week stevig bijgekomen.

Het zal deugd doen om deze namiddag eens andere spieren aan het werk te zetten dan mijn kuiten en dijen. Stipt om 13u.15 komt Monsieur Wynand met zijn jeep en een achttal kajaks op zijn remorque me oppikken aan de ingang van de camping.

We rijden een vijftal kilometer verder naar de oever van de Somme. Daar staan de andere kajakkers te wachten. Ze denken dat ik de assistent van M. Wynand ben, want ze beginnen me allerlei vragen over de tocht te stellen waar ik niet kan op antwoorden.

Iedereen krijgt een dubbele kajak, behalve ik. M. Wynand vraagt me steeds als laatstete varen om in ’t oog te houden of iedereen mee kan.

Prachtige rivier om af te varen: bijna volledig overdekt door een gewelf van boomkruinen, overal waterplanten aan de oevers, ook waterlelies en irissen. Ik waan me in het schilderij “les nymphéas” van Monet.

Jammer genoeg is de vaarpret al na twee uur over wanneer we aanleggen in Piton.

M. Wynand brengt de chauffeurs terug naar het vertrekpunt. Ik wacht samen met twee dames en Louise, een 17-jarig meisje met wie ik voor het vertrek al kennis gemaakt heb. 

Een man van een jaar of zeventig in een rood t-shirt van de brandweer komt nieuwsgierig met ons babbelen. Ik vraag hem of er geen café in Piton is.

“Nee, maar ik ben nog barman geweest in Fouquet’s in Parijs en kan je wel een biertje brengen, vermits je Belg bent.”

Even later staat hij daar met een biertje voor iedereen. Hij vertelt vol lof over zijn deelname aan de 20 km. van Brussel. Hij legt ook uit waarom hij als gepensioneerde barman een officiëel truitje van de barandweer draagt. 

“Wel, tijdens de “confinement” mochten we maar 1 km. van huis. Een vriend die pompier is, had me dit t-shirt gegeven en zo kon ik joggen zo ver ik wou. Als de politie passeerde, wuifden de agenten vriendelijk. Nooit hebben ze me tegengehouden om me te controleren…”

Louise en haar vriendje Hugo wonen in Seraucourt. Ze zijn zo vriendelijk me naar de camping terug te brengen. Hugo rijdt met de BMW van zijn moeder en heeft zijn rijbewijs amper een week. Maar hij rijdt uitstekend. Volgens mij heeft hij tijdens de “confinement” ’s nachts stiekem veel geoefend op de lokale plattelandswegen.  

Rond 19u. komt Francesco aan op de camping, helemaal bezweet en met een zwart gezicht van het stof. Ik ben intussen naar de winkel geweest en heb eten klaargemaakt. Op tien minuten heeft Francesco onder de douche al het vuil weg geschrobd en kunnen we eten aan de houten tafel voor onze caravan. We zijn op weg naar Bourgondië, dus laten we ons alvast eens goed gaan: komkommersla en Insalata alla Piemontese (met tonijn en aardappelen) als entrée, choucroute garnie en lentilles aux saucissons (uit blik) en ieder een plak pâté die Francesco onderweg kocht als plat principal. Smaakt heerlijk in open lucht met een fles rode Loire-wijn erbij. Als dessert heb ik een halve kilo aardbeien uit Hoogstraten op de kop kunnen tikken die ik laat zwemmen in een vijver van “crème anglaise”. We likken allebei duimen en vingers af. Tot slot is er nog een schotel gruyère met Leffe Blond en Leffe Ruby. 

Zo zitten we onder een prachtige sterrenhemel tot middernacht gezellig te kletsen tot onze ogen dicht vallen van de vermoeidheid.

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip:  12 km.

-       staptijd:  2u.45 min

-       gemiddelde snelheid (al stappend) : 4,3 km/u.

Muziekje van de dag:  

"Mammoth" (Kayak), 1973

Vandaag inspireerde de kajaktocht me niet tot de titel van een nummer, maar wel tot de naam van een rockgroep: de Nederlandse band Kayak, ondertussen volledig onder het tapijt van de tijd geveegd en ten onrechte. Luister maar eens naar hun prachtig debuutnummer.

Link :

https://www.youtube.com/watch?v=aTm_veIyMVg