DAG 22 : SERAUCOURT-LE-GRAND - TERGNIER: Cocaïne als ontbijt
12 juli 2020 - Tergnier, Frankrijk
Francesco kijkt me aan met ogen als pizzaborden als ik hem vraag of hij ook een portie cocaïne wil als ontbijt. Ik leg een plastiek zak vol wit poeder voor zijn neus op tafel. Hij is zo in shock dat hij niet eens weet wat antwoorden. Tot ik mijn lach niet meer kan inhouden.
“Ik bedoel eigenlijk of je ook een shake met proteïne-poeder wil bij je ontbijt.”
“Dat kunnen mijn getergde kuiten goed gebruiken,” lacht nu ook mijn opgeluchte Italiaanse compagnon de route.
We zijn net tevoren nog kaas, brood, taartjes en yoghurt gaan kopen in het winkeltje. Het wordt dus een uitgebreide brunch.
Rond de middag nemen we nogmaals afscheid van elkaar. Francesco wil tot in Laon rijden, ik doe de Francigena-etappe tot Tergnier.
Mijn tocht loopt aanvankelijk gesmeerd. Ik houd een snackpauze in het lieflijke dorpje Castres.
Oude bron met pomp aan het kerkhof van Castres 
Picknick op de oever van het kanaal
Na Jissy gaat het een stuk moeizamer. Het Francigena-pad, dat het Canal de St. Quentin volgt, wordt hoe langer hoe wilder. Gedurende een paar kilometer is het zelfs helemaal overgroeid met venijnige braamstruiken en netels. Mijn benen komen er dan ook bekaaid van af. Mijn lange broek die ik met Nelson heb achtergelaten, zou hier goed van pas komen. Of de stevige wandelstok die kasteelheer Jean me vorige zondag aanbood, maar die ik dacht niet nodig te hebben.
Ja, ook dit moet de Francigena-route voorstellen
Gehavende benen
Ik zou een sms naar de Paus moeten sturen om te vragen of deze beproeving me extra punten oplevert om toegelaten te worden in hun eeuwig pretpark…
Een alternatieve route kan ik niet vinden, want hier is zelfs geen gps-verbinding meer. Als ik uit de brousse tevoorschijn kom, stuit ik op een koppel uit Tregnier die een fietstocht maken en hetzelfde gps-probleem hebben. Ik raad hen aan niet langs dit pad verder te rijden.
Rond 18u. arriveer ik in Tergnier, waar de lokale deken, een zekere Pierre, me opwacht. Hij brengt me naar “le presbytère”, een huis waar eind vorige eeuw priester-arbeiders woonden.
“Ja, het is hier een vrij links stadje met meer vrijmetselaars dan katholieken,” zegt Pierre.
“Ik had al zoiets gemerkt toen ik langs La maison du parti communiste wandelde,” antwoord ik, “Ik waande me even in het voormalig oostblok, ook wegens de armoedige bouwstijl in dit stadje.”
Ik had beter gezwegen, want het huis waar Pierre me binnenloodst, behoort tot een categorie die je zonder twijfel onder de noemer “crotte authentique” kan plaatsen. Ik heb al van alles gehad als overnachtingsplaats, maar hier waan ik me in een armoedig arbeidershuisje anno 1890. En vuil: overal spinnenwebben, afgebladerde muren, losgekomen behangpapier en stoffige kasten. Op de bovenverdieping en de zolder is het nog erger: daar lijkt het een decor voor een horrorfilm.
Mijn nederig stulpje
Over Francesco gesproken, rond 19u30 belt hij me een beetje in paniek op. Eens hij Jissy gepasseerd was, had hij ook geen gps-signaal meer en is hij helemaal verkeerd gereden. Tot overmaat van ramp heeft hij even voorbij Tergnier een lekke band gekregen die hij gelukkig heeft kunnen repareren. Maar om naar Laon te rijden en daar nog een slaapplaats te vinden is het nu te laat. Ik nodig hem met plezier uit om te komen overnachten in de luxe-villa die ik op de kop heb kunnen tikken.
Francesco gelooft zijn ogen niet als hij toekomt. Zoiets heeft hij nog nooit gezien. In vergelijking met dit is zelfs het huisje van de allerarmste Italiaan een paleis.
Hij begint van elke kamer een foto te nemen om naar zijn moeder te sturen, die van ontzetting bijna in haar auto springt om zoonlief van zoveel smerigheid te redden :)
We dopen het huis "la casa dei fantasmi" (het spookhuis).
De luxueuze kamer op de 1e verdieping
il fantasma
Nog een geluk dat de kamer waar Pierre onze matrassen gelegd heeft redelijk proper is. Ook de lakens en kussenslopen zijn vers gewassen.
We laten het allemaal niet aan ons hart komen en doen ons te goed aan een stevige tagine met lamsvlees in een Marokkaans restaurant. Met een Ricard als aperitief en een cognac van het huis achteraf. Ik ben van de onschuldige jongen uit Ravenna een alcoholist aan het maken ;)
De cijfers van de dag:
- afgelegde dagtrip: 18 km.
- staptijd: 5u.30 min
- gemiddelde snelheid (al stappend) : 3,2 km/u.
Muziekje van de dag:
“Pedala”. Frankie Hi NRG
Dedicato a Francesco per dargli coraggio durante il suo viaggio di ritorno... E stato un grande piacere essere in sua compagnia.
Speciaal voor Francesco om hem wat moed te geven na de tegenslagen van vandaag : “Pedala”, wat je zou kunnen vertalen als “trappen maar”.
Link:
Ik heb pas later bij dag 18 een reactie gezet.
Goeie moed nog !