DAG 23:  TERGNIER – LAON :  Toevallige ontmoeting in de kathedraal

Tergnier is tot nu toe het triestigste en oninteressantste stadje op mijn tocht. De armoedigheid, de ongezelligheid, de fantasieloosheid… ik zou gedeprimeerd worden moest ik hier nog een dag langer blijven.

Om 6u30 staan Francesco en ik -weliswaar met een zwaar hoofd- al klaar voor onze volgende etappe. Op het plein waar een fontein met vrijmetselaars-symbolen wedijvert in lelijkheid met een pseudo-modernistische kerk, laten we nog een foto nemen door een vroege voorbijganger.

Francesco rijdt vandaag helemaal tot Reims, ik houd het bij een lange tocht naar Laon.

Ze hebben in deze streek duidelijk last van de droogte: de grond is gebarsten en waait weg met de wind. Om de velden vruchtbaar te houden, schakelen ze mechanische middelen in die me doen denken aan onze Panamarenko zaliger.

Aan deze kant van Picardië zie je minder en minder uitgestrekte graanvelden. Ik kom vooral bossen, aardappel- en bietenvelden tegen en voor het eerst: veel koeien.  

Mooi panorama als in de verte op een heuvel de stad Laon als een fata morgana aan de horizon opdoemt. Blijkbaar spreek je de “o” in de naam niet uit, en moet je de stad uitspreken zoals in “L’an 2000”.

Rond 15u. kom ik toe in mijn stulpje van de dag: ik vond niets anders dan een hok van de “Première classe”-keten. Ik ga een abonnement kopen denk ik.

Na een korte siësta, neem ik de bus naar het oude centrum van Laon.

Wat een aangename verrassing is dit middeleeuwse stadsdeel met zijn omwalling, oude stadspoorten, een hospitaal uit de 16° eeuw en zijn mooie kerken. Bovendien zijn de hoofdstraten origineel versierd ter gelegenheid van… de zomer.

Eglise St. Martin

Zelfs als het regent blijf je droog in de hoofdstraat

Ik begeef me naar de toeristische dienst om een stempel in mijn Francigena-boekje te laten zetten, maar het is na zes uur en ze zijn al gesloten. De kathedraal is vlakbij. Ziet er prachtig uit. Ik lees op een info-bord dat hij één van de oudste kathedralen van Frankrijk is. Hij stond zelfs model voor die van Reims en Notre-Dame van Parijs. 

Misschien vind ik hier een geestelijke of zo die de stempel kan zetten. Binnen in het immense gebouw zie ik enkel een tiental toeristen. Ik vraag aan een koppel of ze geen priester gezien hebben.

“Ik heb een stempel voor mij Francigena-paspoort nodig, ziet u.”

“Ah, u bent ook een Francigenoos! Wij ook. We zijn Zwitserse pelgrims.”

Ik herinner me dat Marie-Arnauld, de kasteelvrouw, me gezegd had dat twee dagen na mij een aantal Zwitserse pelgrims zou komen van wie een dame ook een gluten-intolerantie had. Daarom had ze op mij dat recept voor boekweit-brood uitgeprobeerd.

Ik vraag aan de dame of ze een gluten-intolerantie heeft. Ze kijkt me aan alsof ik een helderziende ben.

“Inderdaad, hoe weet u dat?” zegt ze met bevende stem.

Ik vertel haar hoe de vork in de steel zit.

Zij hebben dus ook bij Jean en Marie-Arnauld in het kasteel gelogeerd, in dezelfde kamer als ik zelfs.

Ze stellen me voor aan nog vier van hun vrienden en bieden me iets te drinken aan op een terras. Iedereen lacht hartelijk om de echte versie van de Jeruzalemtocht van het kasteelkoppel en om mijn Nelson-verhaal. Ze kennen trouwens ook Francesco die ze gisteren onderweg tegenkwamen. Iedereen van het gezelschap drinkt een Leffe. Ik beveel hen de nieuwe variant aan: de Leffe Ruby. Ze vinden het net als ik heerlijk (nee, ik word niet gesponsord).   

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip:  32 km.

-       staptijd:  7u.30 min

-       gemiddelde snelheid (al stappend) : 4,2  km/u.

Muziekje van de dag:  

“Les parapluies de Cherbourg” (Michel Legrand)

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=HTrrmzqGuLc