DAG 37:  BAR-SUR-L’AUBE – CIRFONTAINES-EN-AZOIS : Een bestolen pelgrim / Volledig het noorden kwijt

Gisteravond had Francesco II me gevraagd of hij een eind van de Francigena met mij kon meestappen nu Angelia terug naar huis gaat.

“Uiteraard,” antwoordde ik, maar ik heb morgenvoormiddag wel een geleid bezoek aan de Abdij van Cervaux geboekt.”

“Geen probleem,” zei Francesco II, “Ik haal je onderweg wel in.” 

Dat moet makkelijk gaan, want Francesco is 1m94 en heeft benen als een giraf.

Zodoende sta ik om 6u. op om op tijd in Clairvaux te zijn.

De abdij van Clairvaux

Een paar uur later, terwijl ik op een terras van een café rechttegenover de poort van de abdij een koffie drink, belt Francesco me. Hij is redelijk in paniek. Hij heeft vannacht zijn bergschoenen buiten op de koer van het opvangcentrum gezet om ze te verluchten en vanmorgen waren ze verdwenen samen met een short en een t-shirt van Angelia die op een stoel hingen te drogen.

Ze zijn al naar de politie gegaan, maar dat levert voorlopig weinig op. Francesco is van plan de trein naar Troyes te nemen om een nieuw paar schoenen te kopen.
“Ik zie je vanavond wel bij de familie Marcillet in Cirfontaines-en-Azois…”  

Het bezoek aan de abdij van Clairvaux is redelijk ongewoon. Je mag alleen in groep binnen (we hebben met een twintigtal personen gereserveerd) en je moet bij de ingang je identiteitskaart afgeven. Napoleon heeft in 1804 de Cistercienziër-moniken uit de abdij verjaagd en ze omgevormd tot een gevangenis. Nu nog verblijven de grootste criminelen van Frankrijk in (weliswaar een nieuwe vleugel) van de gevangenis.

De abdij is nog volop in restauratie, maar het oorsponkelijke gedeelte uit de 12° eeuw is al helemaal klaar en maakt indruk met zijn romaans/gotische gewelven en de massieve vloer.

De oude gevangenis, die nog tot in 1971 in gebruik was, bezoeken we ook. Ongelofelijk in welk een primitieve omstandigheden de gedetineerden hier opgehokt werden. Tot in de 19e eeuw met dertig in een ruimte van 15m2, nadien in een soort individueel kippenhok van 2m2.

Verwarming waser niet zodat honderden mensen omkwamen van kou en ontbering, terwijl ze soms alleen maar schuldig waren aan “landloperij”. Ook kinderen vanaf 10 jaar die iets mispeuterd hadden, werden tot begin 20° in een aparte vleugel opgesloten.  

Ik eet nog iets in het café en begin aan de 11km. die me nog scheiden van mijn overnachtingsplaats. Tenminste als ik een binnendoor neem door het “Forêt du Prince”. Het eerste stuk is de Via Francigena die hier samenloopt met de “Route Jeanne D’Arc”, de weg die de heldin aflegde van haar geboortedorp naar Parijs om niet door de Engelsen onderschept te worden. 

Op een bepaald moment verlaat ik de Francigena om het bos in te gaan. Na een kilometer of twee heb ik geen gps-signaal meer. Het kaartje dat google maps me nog laat zien is niet erg duidelijk. Bij een splitsing meen ik de afslag naar rechts te moeten nemen. Volgens de positie van de zon is dat de goede richting. Na nog een paar kilometer begint het pad naar alle kanten te kronkelen zodat ik nu in de totaal verkeerde richting stap. Ik probeer terug naar het Zuidoosten te stappen, maar het bos is ontoegankelijk en een pad dat ik probeer, loopt dood.

De weg aan iemand vragen is geen optie, want de enige levende wezens die ik tegenkom, vluchten krijsend van me weg: een familie everzwijnen.

Na een stevige klim kom ik op een hoogvlakte terecht. Nu begrijp ik waarom ik geen gsm-bereik heb: dit is een landingsbaan voor sportvliegtuigjes. Op een bord zie ik dat men hier alleen in het weekend vliegt. 

Ik richt me dan maar weer op de zon en probeer zuid-oostwaarts te gaan, maar opnieuw kronkelt de grindweg zodat ik niet echt verder ga.

Verdwaald…

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij, heb ik al meermaals op mijn tochten ondervonden… In de verte komt een jeep mijn richting uitgestoven. Ik ga op het midden van de weg staan en houd het voertuig tegen. De jeep komt in een wolk van wit stof tot stilstand.

Er zitten twee mannen in en een derde zit achter op de laadbak. Ik slik… Ze hebben jachtgeweren bij en zien er niet meteen betrouwbaar uit… Als ik het gezicht van de jongste zie, waan ik me even in de film “Deliverance”. Wie die film gezien heeft, voelt nu spontaan een huivering langs zijn ruggengraat lopen… Hij lijkt als twee druppels water op de achterlijke jongen die supersnel banjo speelt in de film.

Ik vraag hen de weg naar Cirfontaines.

“Dat kunnen we je niet uitleggen,” antwoordt de oudste. “Veel te ingewikkeld. Trouwens wat loop je hier te doen met je rugzak?”

Ik leg hen uit dat ik op weg ben naar Rome. Ze kijken elkaar aan alsof ze met een gestoorde gek te maken hebben.

“Naar Rome kunnen we je niet brengen,” grijnst de man, “Maar als je achter op de laadbak springt, kunnen we je een lift geven tot aan de steengroeve op een boogscheut van het dorp.”

Uiteindelijk blijken de mannen nog de kwaadsten niet te zijn, ze willen zelfs poseren voor een foto.

Eindelijk kom ik aan de rand van het bos en zie ik in de verte Cirfontaines

Aan de eerste huizen van het dorp klop ik als een uitgedroogde woestijnrat bij mensen aan om mijn drinkbus te laten vullen, want die was uren geleden al leeg. Ik giet een hele liter ineens door mijn dorre keel.

Tien minuten later zit ik op het terras in de tuin van het echtpaar Marcillet met een groot glas bier voor mijn neus. Francesco II belt me. Hij is onderweg naar hier. Alles is in orde nu. Wat er gebeurd is, zal hij me straks vertellen.

Mevrouw Marcillet heeft een heerlijk diner klaargemaakt. Meloen in cassis/wijn-saus als voorgerecht, hert uit het bos waar ik verlopen gelopen ben met bietenloof in kaassaus, de obligate kaasschotel en chocolade-ijs achteraf.

Ondertussen vertelt Francesco zijn verhaal in geuren en kleuren. Hij en Angelia hadden gisteravond gezien terwijl ze op de binnenkoer zaten te eten dat er een man met een hond een paar keer voorbij de open poort was gelopen, terwijl hij zo onopvallend mogelijk rondgluurde. Ik had diezelfde man met zijn hond vamorgen op de straat gekruisd toen ik naar Clairvaux vertrok. Instinctief verdachten Francesco en Angelia die man ervan hun spullen gestolen te hebben. Hij woont trouwens schuin tegenover het opvangcentrum. Ze gingen er aanbellen om te vragen of hij niets verdachts gezien had. De man wist van niets, zei hij.

Daarop verwittigden ze Josette die op haar beurt de politie inschakelde. De agenten vonden het ook verdacht dat de man met zo hond zo vaak was langsgelopen. Ze belden bij hem aan, maar konden uiteraard niet zomaar naar binnen.

“Daar hebben we een huiszoekingsbevel voor nodig,” zeiden ze, “en dat kunnen we niet meteen te pakken krijgen, want de procureur komt pas in de late namiddag.”

Daarop besloot Francesco de trein naar Troyes te nemen om daar nieuwe schoenen te kopen.

Hij zat net terug op de trein toen hij telefoon kreeg: de politie was bij de man binnengevallen en had daar de schoenen en de kleren gevonden.

Het ging blijkbaar om een Portugees die naar hier gekomen was voor de oogst van de Champagne-druiven. Hij verbleef tijdelijk in een krot dat de wijnboer hem ter beschikking had gesteld en dacht een mooie bijverdienste gevonden te hebben door pelgrims te beroven.

Hoe diep kan je vallen?

 De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 26 km. 

-       reistijd:   06 u. 55 min 

-       gemiddelde snelheid:  3,7 km/u.

Muziekjes van de dag:  

Voor Francesco II :

“Italian shoes”. Mink Deville, 1985

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=VHtHHiFyYx4

Voor mij :

"Dueling banjos"  (Eric Weissberg & Steve Mandell), 1973, Soundtrack "Deliverance"

https://www.youtube.com/watch?v=J6UG1Jlwiow