DAG 39:  BLESSONVILLE – MARAC :       De route-oorlog

Het begon zowat in de buurt van Brienne. Ineens had je niet alleen de Via Francigena, maar ook nog eens de oude Romeinse heirbaan. Vanaf Cirfontaines begint men die heirbaan de “Route de Sigéric”  te noemen. Mensen die langs die weg een slaapplaats voor pelgrims hebben, proberen via mond aan mond-reclame en folders de stappers langs daar te laten gaan. En eigenlijk hebben ze gelijk.

Toen zo’n twintig jaar geleden de interesse voor de Via Francigena weer gewekt was, lieten de Fransen die route gemakshalve gelijk lopen met de GR 145. Die was toen immers al uitgestippeld en volgde min of meer de route van Sigeric de Serieuze. Maar zo’n GR moet aan bepaalde voorwaarden voldoen. Zo is het nodig dat 80% van de weg uit onverharde paden bestaat. Vandaar de talrijke  omwegen door bossen en langs velden. En natuurlijk zijn er ook omleidingen naar café’s en restaurants.

Sigeric zal in de tiende eeuw die omwegen zeker niet gemaakt hebben. Hij ging via de Romeinse heirbaan vanaf Reims tot ongeveer in Langres. Die baan moet er toen nog in redelijk goede staat bijgelegen hebben.

Zodoende zijn er elk jaar conflicten en discussies tussen de twee pelgrimsverenigingen. Voorlopig lijkt de “Route de Sigéric” het te halen, vooral omdat ze mooie, gastvrije en goedkope overnachtingsplaatsen bieden. De pelgrims, met hoe weinig ze dit jaar ook zijn, geven de boodschap door. Zo had Francesco vernomen dat je absoluut bij Elisabeth Garnier in Marac moet langsgaan, een dorp gelegen langs de "Route de Sigéric". De top volgens zijn bron.

Dus moet ik hier elke dag tussen de twee routes kiezen: de Sigéric-route, die korter is en de “via Francigena” die langs bossen en tussen de velden slingert.   

Links de Via Francigena, rechts de “Route de Sigéric”

Vandaag kies ik voornamelijk voor de etappe langs de “Route de Sigéric”. Die is 22 km. lang, terwijl de Francigena je 28 km. voorschotelt zonder slaapplaats op het einde.

Het nadeel van deze voormalige heirbaan is dan weer dat ze na een tijd redelijk monotoon wordt. Je hebt het dan wel gehad met de graan- en zonnebloemvelden langs de asfaltweg.

De eentonige heirbaan

Om de monotonie wat te doorbreken, begin ik van elke bloemensoort die ik tegenkom een exemplaar te plukken om er aan te ruiken. Zo keur ik een twintigtal soorten. Sommigen ruiken naar honing, anderen naar paardenstal, nog anderen naar pis of goedkope Aldi-zeep. En hoe groter de bloem, hoe fletser de geur. Een zonnebloem ruikt gewoon naar droog hooi.

Dit is uiteindelijk mijn favoriete bloem qua geur:

Ik weet niet hoe ze heet, maar de plant heeft bloemetjes die in een parasol-vorm groeien. Als je er aan ruikt, geeft ze eerst een zachte citroengeur af, dan streelt een snuifje peper-aroma je neusvleugels en als je over de bloemblaadjes wrijft, ruiken ze naar sensuele mensenhuid. Tenminste, naar de soort mensenhuid die ik sensueel vind, want alle mensen ruiken anders.

Voor diegenen die denken: “Amai, hij verkoopt nu echt wel hippie-praat,”: nee, ik heb geen sigaret gerold van de cannabisplanten die ook hier in overvloed geteeld worden ;) 

Een uitstekend bewijs dat de middeleeuwse pelgrimsroute langs hier liep, is de “Hôpital de Marmont”, een rust- en opvangplaats voor pelgrims uit de 12e eeuw, indertijd bestierd door monniken.

“L’hôpital de Marmont”

Dat bevestigt ook de dokter die aan de andere kant van de staat woont van wie ik drinkwater krijg en met wie ik een praatje maak. Ik geef zijn hond “Peanuts” een stuk chocolade, waarna het beest verwoed gras begint te eten alsof hij de zoetigheid terug wil uitkotsen.

Peanuts laat zich uitgebreid strelen

Later die dag verneem ik uit goede bron (die ik best geheim houd) een vette roddel over de dokter. Die werkt en woont officieel met zijn vrouw en twee kinderen in Chaumont, zo’n 30 km. verderop. Hier in Marmont heeft hij zijn “deuxième bureau”: een tweede vrouw met wie hij nog een kind heeft.   

Na een snelle lunch onder een boom, kom ik net op tijd aan bij het huis van Elisabeth Garnier. Ze moet deze namiddag haar zwaar autistische zoon in zijn instelling gaan oppikken.Toch maakt ze nog wat tijd vrij om met mij te babbelen en me een salade en een glas bier aan te bieden.

Terwijl zij naar Chaumont is, houd ik een uitgebreide siësta, want de hitte (33°) heeft me uitgeput.

’s Avonds kookt mijn gastvrouw een uitgebreid dîner, terwijl haar 31-jarige zoon op de grond zit en een beduimeld exemplaar van een Redoute-catalogus van voor naar achter en terug met veel aandacht doorbladert.

Het dîner is heerlijk: een frisse salade van rode biet en maïs, dan tomaten uit de oven gevuld met gehakt op een bed van rijst. Nog een schotel met heerlijke lokale kazen en als dessert pruimen uit eigen tuin en nectarines. Elisabeth serveert er een delicate Beaujolais van tien jaar oud bij.

We babbelen tot bijna middernacht met een kop “Verveine-menthe”-infusie erbij.  

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 22 km. 

-       reistijd:   5 u.20 min 

-       gemiddelde snelheid:   4,1 km/u.

Muziekje van de dag:  

“Sur ma route” Black M, 2014

Welke route ik ook kies, met de route van Black M in mijn oordopjes zit ik altijd goed

https://www.youtube.com/watch?v=U-Z_bZS8t3M