DAG 4 :   BOUQUEHAULT-LICQUES :  Een bange Oedipus   

Het begint al goed vandaag: als we het voetbalterrein verlaten, wil Nelson meteen terugkeren naar Guînes. Hij had het blijkbaar naar zijn zin op die camping.

Na veel overhalen en motiveren zijn we een uur later het dorp uit en op de weg naar Licques. Maar daar ziet Nelson weer een helling in de verte en hij besluit dat hij nog een extra ontbijt nodig heeft: klaver en jonge boompjes die hij in de berm aantreft. De eerste twee uren is het een echte processie van Echternach: twee stappen vooruit, één terug om te grazen.

Ik word er zo moe van dat we een lange luchpauze houden onder de bomen. Het is immers snikheet: zo’n 32° volgens mijn smartphone. Nu ben ik het die eet terwijl Nelson niet wil weten van het malse gras rondom hem.

Lunchpauze met een misnoegde Nelson op de achtergrond

De afdaling van de heuvel gaat iets beter vooruit, maar blijft aarzelend. Pas als we de eerste huizen van Licques bereiken, stapt Nelson aan zijn gewone ritme.

Ik begin het te begrijpen: hij is een typische Vlaamse “verkavelingsezel”. Zolang het gaat om platteland met huizen in de omgeving voelt hij zich thuis en stapt hij door. Maar van zodra we in een donker bos komen of hij een helling op moet, wordt hij onzeker en wil hij niet meer verder. Hij zal zich moeten aanpassen, vrees ik, anders is de Jura geen optie…

Rond vier uur zijn we het dorp van Licques voorbij en komen we aan bij de camping Le pommier des trois terres, waar ik gereserveerd heb.

We laten ons eens goed gaan hier: de rest van de dag en morgen gaan we uitgebreid aan “glamping” doen. Wat rust hebben Nelson en ik zeker verdiend (en nodig) met deze eerste hittegolf van de zomer. Ik huur een nog luxueuzere chalet dan eergisteren (zelfs met tv deze keer) en Nelson beschikt over een magnum-weide aan de rand van de camping.

Mijn chalet met terras en tuintje

Terwijl ik Nelson bevrijd van zijn lading, maak ik kennis met de buren: een vrouw uit Boulogne die hier samen met haar zoon in een caravan kampeert. Hun hond is doodsbang van Nelson en kruipt in zijn hok. Edipe (Oedipus) heet de witte boxer.

"En zoals zijn mythische naamgenoot heeft hij echt een liefdesrelatie zijn moeder, ik dus," beweert de vrouw. Een vader is er niet bij, die zal Oedipus al van kant gemaakt hebben, denk ik.  

De luxe-weide van Nelson

Nadat ik Nelson geïnstalleerd heb en zijn hoeven heb schoongekrabd, duik ik meteen het zwembad in.

Nadat ik ’s avonds een gigantische entrecôte met een reuzekom sla en een halve liter bier heb soldaat gemaakt, maak ik kennis met Raphaël, een veertigjarige Poolse “gastarbeider” die tijdelijk hier op de camping woont. Hij vertelt me dat hij vroeger soldaat is geweest in het vreemdelingenlegioen en gevochten heeft in Ivoorkust en Djibouti tot hij wegens wangedrag eerst een paar maanden cachot heeft mogen doen om daarna ontslagen te worden. Ondertussen spreekt hij wel vlot Frans en werkt hij als tolk voor een Poolse bouwfirma die hier aan de slag is. Hij wil me de hele tijd op wijn of bier trakteren, maar dat zie ik niet zitten na mijn glas bier van Duitse proporties. Ik houd het bij koffie en water terwijl Raphaël vijf glazen rosé na elkaar naar binnen hijst.

Geen prettig weerbericht op TF1 vanavond: voor vrijdag verwachten ze hevig onweer...

De cijfers van de dag :

-       afgelegde dagtrip:  7 km 550 m.

-       totale tijd sinds vertrek vanmorgen: 06 u.10 min 

-       staptijd: 2 u 34 min 

-       gemiddelde snelheid: 2,9 km/u.  

-        tijd gestopt :  03 u.16 min 

… ja, Nelson, als we aan dit ritme blijven stappen zijn we eind augustus misschien in Reims. Maar wat geeft dat, als we ons maar amuseren ;) 

Muziekje van de dag:

“Club Topicana” (Wham), 1983.

Wegens het zwembad en de tropische temperaturen. Onze George in topvorm.

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=WYX0sjP6Za8