Dag 66 :  Gambassi Terme – Siena

Aan het onbijt in de Ostello zit ik samen met een vriendelijk Frans koppel. Ze nodigen me uit bij hen te komen logeren een paar dagen voor ik terug naar België ga met de Nederlandse fietsbus. Ze wonen immers vlakbij Sisteron waar de bus vertrekt.

Opnieuw zwaar bewolkt vanmorgen en een goede 22°. Ideaal om te fietsen. Een bord langs de weg vertelt me dat ik nu in de Chianti-streek ben. Niet mijn favoriete wijn moet ik zeggen, geef mij maar een fruitige Barbera uit Piemonte :).

Wijnranken om Chianti mee te maken. In de verte het stadje San Gimigniano.

In het middeleeuwse stadje San Gimigniano met al zijn torens is het over de koppen lopen. Ik raak nauwelijks door de smalle straatjes met al dat volk. Maar ik drink wel mijn cappuccino met een crostatina al riso (rijstvlaaitje) op het centrale plein waar de markt aan volle gang is.

San Gimignano

Voor mijn pick-nick stop ik aan een houten tafel met een bank onder een lindenboom in een klein dorp. Een trekker met rugzak die daarnet tegen een heg stond te pissen toen ik hem voorbij reed, houd halt en maakt een babbeltje. Hij is uit Yorkshire maar heeft heel zijn leven in de VS gewerkt als makelaar. Vier jaar geleden is hij terug in Engeland komen wonen omdat hij het leven onder Trump maar niets vond. Nu hij met pensioen is (hij heeft exact mijn leeftijd), is hij van plan in Toscane een huisje te kopen.

De Engelse pelgrim is nog niet weg of een ouderling van het dorp komt aangesloft. Hij begint tegen me over het weer. Veel versta ik er niet van, want hij mompelt in het plaatselijk dialect. Maar regen en onweer versta ik wel. 

Ik vraag hem hoe oud hij is. Hij trekt de rimpels op zijn voorhoofd nog wat dieper en schudt zijn hoofd.

“Dat weet ik niet juist. Ergens achteraan in de tachtig.”

Dan begint hij over de oorlog, de linea gotica (het front waar de Duitsers en geallieerden mekaar van 1944 tot ’45 bekampten in deze streek) en de bombardementen… Hij wijst in de verte naar een berg met een dennenbos op de top.

“Ik zou graag onze schuilplaats in de bergen nog eens willen bezoeken… Maar niemand weet nog juist waar het was. Ik droom er dikwijls over. Ik moet er naartoe…”

Ik kom in het stadje Poggibonsi. Mooie naam, maar geen reet te zien. Wel herinner ik me dat ik hier ooit uren in het station op een verlate nachttrein stond te wachten. Dat was in 1986 toen ik met mijn maat Erik van thuis helemaal tot hier was gelift. Na een eeuwigheid stopte er rond middernacht een zo goed als lege trein. De enige andere twee reizigers in onze wagon waren Nederlanders: Job en Pieter. We zijn nog een week samen gaan kamperen. Job en ik zijn na 35 jaar nog altijd bevriend en zien elkaar elk jaar minstens één keer… 

Van Poggibonsi naar Colle Di Val d’Elsa is een heel aangenaam stuk over het voormalig traject van een spoorlijn. 

Fietsen over de voormalige spoorlijn

Een ontdekking voor mij is het versterkte dorp Monteriggioni. Het was een vooruitgeschoven wachtpost van Siena. Van bovenop de heuvel gaven ze signalen naar Siena als er invasie-gevaar dreigde. Het volledig ommuurde dorp is een zakdoek groot maar heeft wel een kerk.

Monteriggioni

Nu is het een groot terras voor de vier restaurants die hier gouden zaken doen aan de hordes toeristen die hier neerstrijken.

 

Onaangename verrassing als ik in Siena aankom. De B&B waar ik gereserveerd heb is gesloten en als ik de uitbaatster bel, vetelt ze me dat ze door omstandigheden vandaag niet in Siena kan zijn.

Booking.com biedt uitkomst. Ik reserveer een bungalow op een camping in een groen gebied zo’n 2 km. buiten de stad. Wel 43 euro maar ik kan dan ook van het zwembad gebruik maken.

’s Avonds slenter ik door de straatjes van Siena tot op de Piazza del Campo. De zon schijnt nog, maar donkere wolken komen deze richting uit.

Piazza del Campo

Fonte Gaia (Piazza del Campo)

Dan moet ik schuilen onder een poort, want de regen valt er in bakken uit. Had de oude man vanmorgen toch gelijk…

Ik moet me reppen om de bushalte terug te vinden, want de laatste bus naar de camping vertrekt al om 21:45. terug. Ook een Nederlands gezin is op zoek naar de bushalte. Ergens voor een bar staat een bus met het juiste nummer. De chauffeur zit binnen een espresso te drinken. Hij stelt ons gerust dat zijn bus over 10 minuten zal vertrekken. Dat worden wel 25 minuten, maar om het goed te maken zet hij ons af tot aan de receptie van de camping en niet aan de halte verderop.

Het italiaanse gebrek aan respect voor uurregelingen heeft ook zijn voordelen. Normaal sluit de bar van de camping om 23u., maar omdat er nog volk blijft plakken, kan ik nog een half uur langer blijven internetten met een amaro Lucano bij de hand.

Nummer van de dag :

Nostalgische sfeer vandaag… Dit nummer speelde op elke jukebox en radio toen ik in 1986 met Erik Italië doorkruiste :

Matia Bazar "Ti sento"