Dag 68:   Torrenieri – Radicofani

Ik sta op met een lichte kater van al die Montalcino-wijn gisteren. Ook het weer is niet echt helder vandaag. Het lijkt of de staart van het noodweer in België en Duitsland naar hier is afgedreven. Gisteren kreeg ik af en toe een bui op mijn kop, vandaag regent het bijna de hele dag onafgebroken.

De eerste serieuze beklimming van de dag gaat naar het duizend jaar oude stadje San Quirico met zijn Romaans kerkje en de openbare tuin die in de Renaissance werd aangelegd door een zeker Leoni, een vriend van Michelangelo.

San Quirico

Je hebt Engelse tuinen... en Italiaanse

Wat verderop ligt het dorp Bagno Vignoni dat wel een heel speciale attractie heeft: een warm thermaal bad in het midden van het dorpsplein. Dat moet hier zeer plezant geweest zijn vroeger toen je met regenweer als dit lekker in het bad kon opwarmen…

Bagno Vignoni

Bibberende geschoren schapen kruipen dicht tegen elkaar aanPas rond drie uur houdt het even op met regenenBovenop de bergtop ligt het fort van Radicofani waar ik vanavond logeer.

Het “ospidale” waar ik logeer, ligt vlak naast de kerk. De oorsponkelijke betekenis van “ospidale” (hospitaal) is dan ook “gastvrij verblijf” voor pelgrims en andere reizigers.

Het huis rechts met de bloemen is het "ospidale"

het stadje Radicofani

Louisa, de vrouw die het verblijf runt, heeft duidelijk een covid-obsessie: we moeten overal binnen ons masker opzetten en als je de gemeenschappelijke badkamer gebruikt hebt, moet je lavabo en deurklinken met een alcoholspuitbus ontsmetten. Een andere obsessie van haar: bedwantsen. Niemand mag zijn rugzak (of fietstas) mee in de kamer nemen want daar zouden zich jeukbeestjes in kunnen verschuilen… Je moet al je gerief uitladen en op een plastiek zak onder het bed schuiven.

Ik deel de kamer met de vriendelijke Jennifer, een vrouw van Filippijnse origine die in Siena werkt als kindermeisje bij een Italiaanse familie. Ze doet een vierdaagse wandeltocht langs de Francigena. In de andere kamer zijn er nog twee Italiaanse wandelaars: Elena en Luigi, broer en zus.

Enige logica moet je in Louisa’s covid-voorzichtigheid niet zoeken. Voor het avondmaal staat ze er op dat ze samen met haar collega Roberto de voeten van alle gasten wast (een traditie van hun genootschap) en daarna zitten we met zijn allen gezellig (uiteraard maskerloos) aan tafel te eten. 

de voetwassing (met kus !!)la cena

Nummer van de dag :

Simon Butterfly "Rain"