DAG 17 : BAPAUME - RANCOURT : Duizend bommen en granaten
7 juli 2020 - Rancourt, Frankrijk
Ik heb mijn les geleerd na de bijna marathon-tocht van gisteren. Vandaag doe ik het wat rustiger aan: 17 km. moet volstaan wil ik nog iets hebben aan mijn avond bij aankomst.
Voor ik op pad ga, bezoek ik het centrum Bapaume en ga ik op een terras een koffie drinken. In het gemeentehuis zetten ze een stempel in mijn Francigena-paspoort.
Het gemeentehuis en belfort van Bapaume.
Om 10u. ben ik er mee weg. Het is een paar graden warmer dan gisteren (zo’n 23°) en de wind is wat minder hevig. Ik schiet goed op door de velden. Ik passeer over een autosnelweg die weer even druk is als voor de corona-quarantaine en besef dat ik gelukkig niet meer hoef deel te nemen aan de economische ratrace die weer onze dagelijkse realiteit is geworden.
In het dorp Villers-au-Flos vraag ik aan een meneer die op een ladder zijn gevel staat wit te kalken of hij mij drinkbus met kraantjeswater wil vullen. Nee, kraantjeswater krijg ik niet, maar wel bronwater en ik word daar bovenop uitgenodigd om met hem en zijn vrouw samen te lunchen. Daar zeg ik geen neen tegen.
Monique, de vrouw van de meneer die Louis blijkt te heten (allebei late zestigers), heeft gisteren linzen klaargemaakt en deze middag eten ze de rest ervan op met verse aardappelen uit hun moestuin. Ik had gisteren in Arras nog een blik linzen met worst gekocht dat nog in mijn rugzak steekt. Monique warmt alles samen op en zo wordt het een heel gezellig etentje.
Na nog een yoghurt met verse frambozen en een lange babbel, vergezelt Monique me samen met hun hond Mash tot waar ik terug op de Francigena kom die ik even verlaten had om langs het dorp te gaan.
Voor een volledige kerktoren hadden ze in Rocquigny blijkbaar geen stenen meer
De graanoogst is begonnen nu het droog genoeg is…
In het dorp Sailly-Sailliesel (rare naam) kom ik tot waar in WO I het front was. Op een info-bord lees ik hoe de Fransen er in 1916 schromelijk faalden om het bos van St. Pierre Waast te heroveren op de Duitsers die daar een wapendepot hadden aangelegd. De Fransen dachten dat de Duitsers in het dorp verbleven en bombardeerden het helemaal plat. Geen enkele van de listige Duitsers liep zelfs de minste verwonding op: ze hadden diepe loopgraven rond het dorp gebouwd waarin ze zich verscholen. Ik wil een foto nemen van de plek en zie aan de voet van een monumentaal kruisbeeld zowaar een niet-ontplofte obus uit WO I liggen, helemaal verroest maar nog intact.
De obus ligt in de rechter beneden hoek
“What the fuck ligt dat hier te doen?” denk ik. Wat als de kinderen uit de buurt er mee spelen? Dit is niet in orde…
Op zo’n 50 meter afstand zie ik een man die in zijn tuin staat te werken. Ik ga naar hem toe en vertel hem wat er bij het kruisbeeld ligt.
“Oh, dat is normaal,” zegt hij doodleuk. “De boeren vinden die obussen op hun veld, laden ze in hun tractor en leggen ze bij het kruisbeeld. Daar komt elke maand de ontmijningsdienst langs om alle obussen mee te nemen.”
“Huh??” reageer ik. “Als bij ons een boer een obus op zijn veld vindt, moet hij er vooral met zijn fikken afblijven en meteen de ontmijningsdienst van DOVO bellen.”
“Bof… wij zijn dat gewoon hier,” antwoordt de zeventiger. “Kom maar even mee, dan laat ik je wat zien.”
Hij neemt me mee naar zijn achtertuin waar hij sinds zijn kindertijd een arsenaal aan wapenresten uit WO I verzameld heeft: granaten, kogels, obussen, hulzen, bajonetten, Duitse Mausergeweren en loden bollen die als shrapnellen in de bommen zaten. Gilles, zo heet de man, zou een heus oorlogsmuseum kunnen openen…
Gilles met een paar voorbeelden van gevonden wapens : obushuls, bajonet, granaat, Mausergeweer (waarvan de houten kolf in de grond verteerd is), lader.
Als je een filmpje wil zien waarop Gilles zelf uitleg geeft, ga dan naar mijn Facebook op deze pagina (zichtbaar voor iedereen, ook niet-Facebookers) : https://www.facebook.com/luc.dekeersmaecker.1/ (op deze blog wil de video niet opladen)
Vannacht logeer ik in een drie-sterrenhotel in Rancourt : Le Prieuré. Daar hebben ze een “pelgrimformule” van 60 euro voor half pension. En ik beschik over een ligbad waarin ik me genoeglijk laat wegzinken met mijn hoofd in bergen badschuim :)
De cijfers van de dag:
- afgelegde dagtrip: 17 km.
- staptijd: 5 u.40 min
- gemiddelde snelheid (al stappend) : 3 km/u.
Muziekje van de dag :
“Le déserteur” (Boris Vian), 1954
Na al dat oorlogsgeweld, tijd voor een een anti-militaristisch pamflet…
Link :
monique toelen