DAG 16 :    ARRAS – BAPAUME :     Dichter bij het front

Gisteravond bij het avondeten in de foyer van Arras, een buffet met warme en koude gerechten, viel het me op dat de jongeren allemaal een groot pak Doritos meekregen bij wat ze ook lieten opscheppen. Het deed me denken aan toen ik in 1977 de vendanges (druivenpluk) deed in de streek rond Perpignan. Op een zondag maakten de Franse jongeren een feestmaal klaar: kip in de oven (droog) met op het einde een paar pakken chips als “groenten” erbij gekieperd. Blijkbaar zijn de gezonde eetgewoonten van de jonge Fransen sindsdien bijna onveranderd gebleven.

Aan de ontbijttafel vanmorgen zijn de jongeren (16-17 jaar) druk bezig over een uitstap naar Nederland die ze volgend weekend willen maken. Niet om tulpen te gaan bewonderen, maar om zich in een coffee-shop te gaan bevoorraden. 

Dat valt dan nog mee, maar dat het gebruik van veel zwaardere drugs ook hier in Arras een probleem is, merk ik als ik mijn etappe van vandaag aanvat. Een man zwalpt luid lallend door de straat en strompelt het Centre de service social binnen. Dat hij nog wist waar dat zich bevond, mag een wonder heten.

Even later in de banlieue hangen twee verlepte vrouwen en een extreem uitgemergelde man (duidelijk een heroïne-junk) voor een geldautomaat in een poging wat cash te bemachtigen. Zonder duidelijke reden zijgt de man op het voetpad neer. Hij blijft roerloos liggen en kijkt wanhopig met zijn holle ogen naar de lucht. De vrouwen zien het gebeuren maar doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en laten de man liggen waar hij ligt. 

Aan de rand van de banlieue houdt een man van mijn leeftijd op een mountainbike me staande om te vragen of ik de Francigena aan het doen ben. Ik ben de eerste “Francigenoos” die hij dit jaar ziet langskomen. Zelf wil hij de route met zijn mountainbike doen. Langs zijn neus weg vermeldt hij ook nog iets over een gastenboek in een kapel onderweg. Later op de dag zal ik begrijpen waarom.

In het dorpje Mercatel eet ik mijn lunch: kaas met een half stokbrood van lijnzaadmeel dat ik gisteren van een bakker gewoon gekregen heb nadat ik, half uitgehongerd, in zijn winkel een wolk van een meringue, een stuk flan en een chocomelk verorberd had. Er zitten geen gluten in, had hij me verzekerd en inderdaad, ik heb achteraf geen last aan mijn maag.

Ideaal plekje voor een picknick in Mercatel

Ik merk dat ik intussen de frontlijn van WO I aan de Somme steeds dichter nader. Vandaag passeer ik vier militaire kerkhoven: drie Engelse en één Duits. Het “Sunken road memorial” even voorbij Boisleux is veruit het mooiste.

Idioot hoe de militaire hoge pieten van een kruis toch nog een wapen (zwaard) kunnen maken. Moest Christus nog in zijn graf liggen, hij zou zich omdraaien.

Een honderdtal meter verder kom ik langs een kapel genaamd “Notre Dame de la salette”. De deur staat open, dus ik stap er nietsvermoedend binnen. En wat blijkt? Die mountainbiker van deze morgen (hij blijkt Vincent te heten) heeft er een boodschap voor mij ingeschreven…

Er staat ook een mijlsteen die aangeeft hoeveel kilometers ik nog voor de boeg heb:

Hopelijk moet de persoon die deze steen gegraveerd heeft nooit naar Canterbury, want zich baserend op zijn schrijfwijze gaat hij er nooit geraken ;)

De tocht van vandaag is heel mooi, maar wel de langste tot hiertoe: 30 km. 

Soms is de Francigena niet meer dan een smal bospad

Rond drie uur moet ik zelfs al een volledige derde maaltijd (energy-shake en proteïnereep) eten om niet zonder brandstof te vallen.

Eens een ander bloemenkleurtje in het landschap dan altijd rood en geel

De overnachtingsplaats die ik vanmorgen per mail reserveerde, blijkt een basic hotel te zijn (“Le Gourmet”). Na een zalige douche val ik meteen op bed in slaap van vermoeidheid. Gelukkig word ik op tijd wakker om in het restaurant van het hotel een dagschotel te eten. Het etablissement doet zijn naam alle eer aan: de rundstong met tartare-saus, frieten, vier soorten groenten en het glas Bourgogne erbij zijn uitstekend. Achteraf nog een zalige crème brûlé met meringue-koekjes. En dat alles voor 16,5 euro…

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip:  30 km.

-       staptijd:  6 u.30 min

-       gemiddelde snelheid (al stappend) : 4,7 km/u.  

Nog even een nota over afgelegde afstand per dag. Tijdens mijn verblijf op het kasteel pochte Jean dat hij en zijn vrouw op hun tocht naar Jerusalem elke dag minstens veertig kilometer aflegden en dat op hun 72 !  Gisteren kreeg ik van hun buur Jean-Noël een heel andere versie te horen. Marie-Arnauld blijkt stappen te haten (verder dan mijn brievenbus heb ik geen zin, zegt ze vaak) en Jean heeft heel veel last van een slechte rug. De kasteelvrouwe zou alleen meestappen uit een misplaatst gevoel van absolute huwelijkstrouw. Op de Jerusalemtocht zou ze minstens twee keer zwaar gevallen zijn en na de laatste val, op honderd km. van de heilige stad weigerde ze nog een voetstap te zetten.

Dus, nee, dat een ascetische prille veertiger als Baudouin 40 km. per dag aflegt met een rugzakje van 7 kilo wil ik graag aannemen (ik zag dan ook hoe afgepeigerd hij aankwam), maar dat koppel aristocratische zeventigers, daar geloof ik geen bal van. Katholieker als de Paus als je hen bezig hoort, maar huichelaars als de beste Farizeeërs…

Nog meer cijfers :

Aantal verwijderde teken tot toe:  5 (2 in Licques, 1 in Amettes en 2 vandaag na de doortocht door het smalle pad in het bos) 

Muziekje van de dag:

Hij is vandaag overleden, de maestro, de man die ik vier jaar geleden in het Sportpaleis nog een filharmonisch orkest en een honderdkoppig koor zag dirigeren op de muziek die hij sinds de jaren 60 componeerde. Een magistraal concert was het. Ik kan zoveel prachtige nummers van hem kiezen, maar dit vrolijke deuntje is perfect als soundtrack als je op een prachtige zomerdag als vandaag door de velden struint:

“My name is nobody” (Ennio Morricone), 1973

Link :

https://www.youtube.com/watch?v=iGZDKuDl3jc