DAG 15:  VILLERS-CHATEL – ARRAS:     In een opvangtehuis voor kansarmen 

Na één dag heb ik bij mijn aristocratische gastheren die discipline hoog in het vaandel voeren al de reputatie een luierik te zijn, maar vanmorgen verras ik ze door om 8u.30 stipt aan de ontbijttafel te verschijnen.

Ik heb dan ook een afspraak met hun buurman Jean-Noël die gisteren voorstelde met me mee naar Arras te stappen.

Het druilerige watergordijn van gisteravond hangt er nog steeds. Mijn investering in de beschermhoes voor mijn rugzak is dus niet nutteloos geweest.

Jean-Noël blijkt een sympathieke meneer te zijn die enorm veel over zijn streek weet. Hij is 67 en werkt nog steeds als informaticus. Hij heeft een bedrijfje met een vennoot in Ghana en samen verkopen ze telefoonnetwerken voor gsm. Om zijn hoofd leeg te maken, stapt hij geregeld met een pelgrim mee.

Hij weet me onder meer te vertellen dat de steenkoolkeitjes tussen het gruis van de terrils zelf-ontvlambaar zijn. Dat is de hoofdreden waarom je er meestal niet op mag.  

Onderweg houden we halt bij oude boerderijen waar soldaten tijdens WO I hun initialen en het jaartal in de gevel gekrast hebben.

Oude hoeve uit 1896 Initialen van soldaten uit 1918

Jean-Noël is ook zo vriendelijk geweest een thermos koffie mee te brengen. Die komt van pas om op te warmen tijdens onze eerste stop na 10 kilometers.

Even verderop komen we langs de plek waar Julius Cesar op zijn veroveringstocht door Gallië een groot militair kamp had gebouwd. Deze steen situeert de plek waar het kamp zich bevond:

Rond twee uur komen we in Arras aan bij de “Foyer pour jeunes travailleurs Anne Frank”, waar ik een kamer gereserveerd heb. Voor 20 euro heb ik een bed, een avondmaal en ontbijt.

Er wonen hier momenteel zo’n tiental kansarme jongeren en een alleenstaande moeder met twee kinderen. Ze worden begeleid door Thierry, die hier als opvoeder de zaken runt.

Ik neem een zalige douche en ga wandelen in de stad. Het ziet er hier erg Vlaams uit, met een grote markt waar statige herenhuizen met trapgevels rond gebouwd zijn.

La Place des Héros

Er staat ook een belfort in Vlaamse stijl dat ik wil beklimmen, maar dat is momenteel door de corona-situatie niet mogelijk. Je moet online reserveren en alles is volgeboekt voor vandaag. Ik ga dan maar een lekkere Brusselse wafel eten met een stevige toef slagroom.

Op de Place des Héros maak ik kennis met Francesco, een jonge Italiaan uit Ravenna die met de fiets hier naartoe is gekomen om het parcours van de grote wielerklassiekers van het voorjaar te rijden: van Parijs-Roubaix over de Ronde van Vlaanderen tot Luik-Bastenaken-Luik. Hij is ook van plan een dagje in Antwerpen door te brengen. Daar zijn budget eerder mager is, nodig ik hem uit in ons appartement in Berchem te logeren. Ik bel Lionel en die vindt het ok.

Francesco, waarschijnlijk zo genoemd naar de beroemde Moser. Op de achtergrond het belfort.

Cijfers van de dag :

-afgelegde afstand:  28 km.

-staptijd:  4u.20

-gemiddelde snelheid: 6,4 km/u.  (en dan hebben we volgens Jean-Noël nog traag gestapt!)

Muziekje van de dag

“La femme chocolat” (Olivia Ruiz), 2006

Een nummer dat Jean-Noël, ook een grote muziekliefhebber, me suggereerde. Gaat o.a. over warme chocomelk, dat hadden we met het rotweer van deze voormiddag wel kunnen gebruiken.

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=eWRjbfrm58k

Ik wil er mijn eigen keuze nog aan toevoegen, voor het eerst een Nederlandstalig nummer, wegens het hondenweer van vanmorgen:

“Door de wind” (Ingeborg), 1989

Link: 

https://www.youtube.com/watch?v=WSMdiKgE35E