DAG 14:  CHATEAU DE VILLERS-CHATEL:  Spinnen en splinters

Baudouin vertrekt vanmorgen om 6 uur al, maar ik blijf lekker in mijn bed tot 9 uur, want vandaag is mijn tweede rustdag. 

Vannacht toen ik naar het wc moest, ben ik bijna in de gangen van het kasteel verdwaald. Wenteltrap op, wenteltrap af, smalle gang, brede gang, overloop waar drie gangen bijeen komen, en ik met het lampje van mijn smartphone maar zoeken naar dat goed verborgen toilet dat ik na ruim een kwartier ronddwalen dan toch vond. Ik liep stomweg op blote voeten en zo heb ik onderweg een splinter van de oude parketvloer in de zijkant van mijn voetzool gekregen…

Terwijl ik me aan de lavabo was en me aankleed, zie ik dat in elke hoek en achter elk kantje van mijn kamer bejaarde webben hangen met spinnen van klein en vinnig tot gigantisch en dreigend. Veel schoonmaken zullen ze in dit kasteel niet doen. Gelukkig heb ik geen arachnofobie.

Na het ontbijt vraag ik aan Marie-Arnauld of ze de splinter in mijn voet wil bekijken, want ik kan mijn enkel niet genoeg draaien om hem zelf te verwijderen. Nee, de kasteelvrouw heeft cataract en zoiets kleins ziet ze niet. Jean, haar nobele gade, zal die klus wel klaren. Die begint met een ontsmette naald in mijn voetzool te poken, maar ik merk aan zijn gezicht dat hij de splinter er niet uitkrijgt, hoewel hij dat niet wil toegeven.

Uiteindelijk begeef ik me naar de groep meisjes-scouts die onder een afdak op het domein de nacht doorgebracht hebben. Ze zijn totaal verkleumd. Een van hen studeert verpleging en is zo lief de splinter met een pincet uit mijn voet te halen. 

Zonder voetproblemen maak ik een wandeling van zes kilometer naar het stadje Aubigny, waar ik een pak koekjes koop voor het avondkampvuur van onze scouts-meisjes en in een café mijn picknick ga opeten. Café, zeg ik, maar ook hier lijkt het meer op een casino. Er hangen twee tv-schermen: één waarop de paardenrennen in Vincennes getoond worden en een ander waarop om de vijf minuten een nieuwe lotto-trekking van Amigo plaatsvindt. Het café zit vol kranige zeventigers en tachtigers die volop tiercé-formulieren invullen en krassen op loten. Ik kijk naar de affiches aan de muren. Kies maar uit op welke andere manier je je goklust wil botvieren:  Euromillions, , Illico (iets met petanque-ballen), Tirelire (bedrieglijke naam, betekent “spaarpot”, en sparen is wel het laatste wat ze hier doen), Parions sports (wedden op allerlei sportwedstrijden, nu even buiten spel wegens corona), Fetiche, enz.

Uiteraard kan ik er niet aan weerstaan ook een gok te wagen. Ik houd het bij een kraslot van Fetiche. Je zegt je geluksnummer tussen 1 en 10 en koopt voor 1 euro een lot met je nummer. Je krast en als hetzelfde nummer eronder staat, heb je prijs. Ik heb nog nooit iets met een loterij gewonnen dus ook deze keer heb ik geen prijs…

Nog een ei van Claudine J  met op de achtergrond de gokkers

Ik vind dat ik na mijn wandeling wel wat recht heb op een portie luiheid. De rest van de dag breng ik door met e-readen in “Il colibri” van Sandro Veronesi, een lange siësta en babbelen met Jean tijdens het avondmaal.

Buiten valt een druilerig regengordijn. Het lijkt wel november. Dat belooft voor morgen…

Muziekje van de dag:

“The castle” (Flaming Lips), 2018

Past uitstekend bij de bevreemdende sfeer in het nachtelijke kasteel.

Link :      https://www.youtube.com/watch?v=Hxmt3E-w6bs