DAG 13:  AMETTES – VILLERS-CHATEL:   Een schurftige heilige vol ongedierte

Nog een foto met Colette en haar hondje Loulou op het erf van “La ferme aux deux tilleuils” en ik ben klaar voor een enorm lange dagtocht (28 km.) naar het kasteel van Villers-Châtel. In het begin volg ik de Francigena nog, maar dan moet ik een kleine omweg maken die volgens Colette echt de moeite is. Ik zal me mijn verblijf in het kasteel niet beklagen, verzekert ze me.

Op het erf met Colette en Loulou

Laatste schooldag voor de vakantie hier in Frankrijk. In de lagere school van St.-Benoit in Amettes staan alle leerlingen op de koer klaar met hun rugzakje voor een gezamelijke wandeling met picknick. 

Die Sint-Benoit, wiens kapel om de hoek achter de school staat, was een bijzonder figuur, vertelt één van de juffen me.

“Hij leefde eind 18e eeuw en was heel religieus. Hij was zo fanatiek in zijn geloof dat hij in alle kloosters en abdijen uit de streek geweigerd werd om als monnik in te treden. Hij besloot  dan maar op zijn eigen manier in de gunsten van de Heer te komen en vertrok op een jarenlange pelgrimstocht naar Compostela, Loreto (Le Marche) en Rome. Onderweg leefde hij als een echte asceet. Hij at nauwelijks, sliep in het hooi en waste zich niet. Na een tijdje stonk hij zo dat de mensen hem met een stok op afstand moesten houden. Hij kreeg het schurft over heel zijn lichaam en zijn haren en baard zaten vol luizen en vlooien. Zo kwam hij als levend skelet aan in Rome. De Romeinen had zoiets nog nooit gezien en waren danig onder de indruk. De Kerk was minder opgezet met een figuur die een hemelsbreed contrast vertoonde met de levenswijze van hun in luxe badende prelaten… Toen Benoit een paar maanden later op 35 jarige leeftijd overleed, kwam een deel van de Romeinse bevolking op het Sint-Pietersplein de heiligverklaring van Benoit eisen door “Il santo è morto” te scanderen. Schoorvoetend ging de Paus op hun eisen in.”   

St. Benoit d'Amettes

Lekker weertje (zo’n 19° en zon) vanmorgen en het stappen schiet goed op. Toch stop ik geregeld om aan de rand van de weg een handvol laaghangende kersen te plukken die zich hier in overvloed aan de voorbijgangers aanbieden. 

Tast toe, zegt deze kruin 

In Floringhem neem ik een pauze en ga ik in café "Le Flo" een espresso drinken. Naast mij aan de toog (op 1 meter corona-afstand) zit een (blijkbaar werkeloze) twintiger die om 11u. ’s morgens al aan zijn derde pint bier toe is. De kastelein is heel vriendelijk en vertelt me dat ik dit jaar de eerste “pelgrim” ben die hier halt houdt. 

“Andere jaren is hier een voortdurend komen en gaan van Italianen, Amerikanen en Canadezen vooral. Er kwam ook eens een roodharig Iers meisje langs met een Keltische harp op haar rug.”

De vriendelijke man geeft me nog een button met de tekst “Ch’ti 62” op. “Ch’ti” is de bijnaam voor de mensen uit deze streek en 62 is het nummer van het departement hier. Ik speld de button op mijn trui.

Foto genomen in café “Le Flo” door de werkloze twintiger: zo te zien is hij al een beetje zat 

Mijn lunch neem ik halfweg mijn route in het dorp Ourton. Het restaurant biedt een copieus menu aan voor 17 euro. Maar als ik dat allemaal moet binnenspelen, kom ik nadien geen meter meer vooruit. Ik houd het bij een simpele salade.

Waterval op de rivier La Clarence

Het laatste stuk van de tocht begint te wegen, waarschijnlijk ook door alle turbulentie van afgelopen week. Ik moet dringend nog eens een rustdag nemen.

Ik wil eens testen of je nog altijd kan liften zoals in mijn jonge tijd en steek mijn duim in de lucht. Er passeert een Renault met een gepensioneerd koppel die allebei een mondmasker dragen. Ze bekijken me met angstige ogen, alsof ik de pest heb. Dan verschijnt een boer hoog op zijn tractor. Hij doet of hij mij niet ziet. Bij het derde voertuig heb ik geluk. Een man in een Peugeot stopt en neemt me mee. Ik zou al tevreden zijn om tot La Comté mee te rijden, maar hij staat er op om me helemaal tot aan het kasteel in Villers-Châtel te brengen. Hij stelt zich voor als Stéphane en is vastgoedmakelaar. Sinds de “déconfinement” (versoepeling van de corona-maatregelen), gaan de zaken uitstekend; alle stedelingen willen een buitenhuis kopen om bij een volgende quarantaine in het groen te zitten.

Stéphane, mijn Barmhartige Samaritaan

Aangekomen bij het kasteel, biedt Marie-Arnauld, de kasteelvrouw, ons een drankje en een koekje aan. Even later komt ook haar echtgenoot ons vervoegen aan de salontafel. De twee kranige zeventigers zijn die-hard stappers die vorig jaar nog vlot 40 km. per dag aflegden.  Ze vertellen me uitgebreid over die pelgrimstocht van hier naar Jerusalem en over de geschiedenis van hun landgoed.

Het kasteel van Villers-Châtel, de toren links dateert uit de 15e eeuw, de nieuwe vleugel uit begin 18e eeuw. Mijn kamer bevindt zich in de middelste toren op de tweede verdieping.

Langs de kant van mevrouw leidt de stamboom naar voorouders uit Brasschaat: de familie Delafaille. Het standbeeld van Alphonse Delafaille, eigenaar van het De Mick-kasteel in de 19e eeuw, prijkt trouwens op een plein van Brasschaat. De kasteelheer komt dan weer uit een plaatselijke adellijke familie. Zijn grootvader Adrien d'Esclaibes d'Hust werd in 1945 samen met 4 andere verzetsstrijders naar het concentratiekamp van Bergen Belsen gevoerd waar hij omkwam van ondervoeding.

De kasteelheer en -vrouwe bij het portret van de overgrootvader van Marie-Arnauld, gesneuveld als soldaat tijdens WO I.

Ik krijg een zonnige zolderkamer met zicht op de kasteeltuin. Jammer dat de wifi door de dikke muren niet tot hier reikt. Om mijn blog bij te werken moet ik naar de salon beneden.

Even later komt ook hier nog een roedel scouts-meisjes neerstrijken om in de immense tuin te kamperen. En net voor het avondmaal komt ook Baudouin toe, een “pelgrim” net als ik die de etappes die ik afgelopen twee dagen afgelegd heb in één trek heeft gedaan (46 km.). Hij ziet er afgepeigerd uit en heeft zijn voeten vol blaren. Hij wil het laten vooruit gaan, want hij heeft maar 3 weken vakantie en wil op die tijd Besançon bereiken. Het blijkt dat hij de dame die me de visconserven gaf in Bouquehault vorige week (zie dag 3) zeer goed kent. Die vertelde me in haar keuken trouwens over de Compostela-tocht van Baudouin.

Voor we aan tafel gaan, vraagt de kasteelheer me of ik in zijn kersenboom wil kruipen om het dessert te oogsten. Met een ladder gaat de pluk veel vlotter dan vanmorgen vanop de grond ;).

Marie-Arnauld heeft heerlijk voor ons gekookt: geroosterde zalm met nieuwe aardappelen en courgetten uit hun moestuin. Achteraf nog vijf soorten Franse kaas en ijs met kersen en nectarines. Dat alles doorgespoeld met twee flessen appelcider gemaakt van vruchten uit het familiedomein.

Terwijl iedereen al om 10 uur onder de wol gaat, kijk ik voor de eerste keer op mijn tocht naar een film op Netflix (ik heb dat abonnement niet voor niets): “Marriage story”, een uitstekend relatie-drama met Scarlett Johansson en Adam Driver.

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip:  28 km  (waarvan 8 met de auto)

-       staptijd:  4u.30 min

-       gemiddelde snelheid (al stappend) : 4,4 km/u.  

Het muziekje van de dag:

Cherry picking (Absynthe Minded), 2020

Mooie nieuwe single van deze steengoede Belgische groep

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=r3kw78njiG0