DAG 24: LAON – STE.-CROIX : Verdwaald in het moeras
14 juli 2020 - Corbeny, Frankrijk
De officiële Francigena-route gaat in een grote bocht langs het meer van L’Ailette naar Corbeny, een etappe van 30 kilometer. Aan dat meer bevinden zich een Center Parcs en andere toeristische accomodaties. Maar daar heb ik geen zin op deze quatorze juillet. Het moet daar een toeloop van volk zijn. Trouwens het weer is er niet naar om te gaan zwemmen. Bewolkt, amper 20° en af en toe regen.
Logies is niet beschikbaar in Corbeny, zie ik op mijn app. Op Booking.com vind ik wel een “chambres d’hôtes” in het dorpje Ste.Croix, op een olympische steenworp van Corbeny.
Mijn Google-Maps biedt me 2 alternatieven: een traject via de “route départementale” en één dwars door het moeras van Bruyères-et-Montbérault. De eerste optie zegt me niks, want met al die vrachtwagens die ook op deze nationale feestdag als wilde bolides over de smalle baan razen, riskeer ik onder hun wielen verpletterd te worden.
Het wordt dus “le marais”. Aan het pad waar het moerasbos begint staat een duidelijke waarschuwing:
“Attention! Sables mouvants. Accès au marais à risque personnel.”
Een veen met drijfzand dus, op eigen risico te betreden. Nog altijd beter dan te eindigen als een platgereden vijg op de “route départementale”.
Het moerasgebied werd in de middeleeuwen gedeeltelijk drooggelegd voor de landbouw, maar de laatste eeuw heeft de natuur zijn rechten opgeëist en veranderden de akkers opnieuw in zompige slijkgronden.
In het begin verloopt alles goed. Mijn Google-maps geeft duidelijk de paden aan die ik moet volgen om uit te komen bij het kasteel van Breuil dat achter het moeras ligt. Ik geniet volop van de prachtige natuur.
Een teruggetrokken bewoner van het moeras
Hier en daar is het pad stevig verzakt. Als de putten nog groter worden, kan je hier binnen een paar jaar niet meer langs.
Maar dan steekt de wet van Murphy zijn lelijke kop uit het moeras op. Ergens midden in het bos is de gps-verbinding uitgevallen. Ik kom aan een kruispunt van paadjes en weet niet welk te nemen. Op goed geluk dan maar… Ik moet uit mijn doppen kijken, want ik kom op een plek terecht waar ik her en der diep in de modder zou kunnen wegzakken, zoals hier :
Tot overmaat van ramp komen er zwermen muggen en dazen op me af. Ik haal vlug de muggenmelk uit mijn rugzak en smeer me in. Tegen de muggen lijkt de “deet” te helpen, maar de dazen trekken er zich niets van aan. Ik heb handen te kort om ze van me af te slaan. Ik besef nu de primitieve functie van een baard: zo kunnen de horzels je tenminste daar niet steken. Ik concentreer me op mijn armen en mijn hoofd, op mijn benen laat ik de steekvliegen begaan, daar is het toch al een kerkhof van schrammen en bulten…
Ik kom terug op de plek terecht waar ik een kwartier geleden al was. Het is rond elf uur, dus de zon zou nu pal in het zuid-oosten moeten staan, de richtig die ik uit moet. Gelukkig priemt er een waterzonnetje door het dikke wolkendek en kan ik me oriënteren.
Na een half uur in zuid-oostelijke richting gelopen te hebben, zie ik in de verte boven de bomen een toren uitsteken. Gered! Het kasteel van Braine…
Zo zit ik op het middaguur op een bank aan het gemeentehuis van Bruyères-et-Montbérault. Net op tijd voor de 14 juillet-viering. De burgemeester (met nationaal lint om) legt een krans aan het monument van WO I, er staat een kranige oudstrijder de tricolore op te houden en een bont uitgedoste fanfare (bleu/blanc/rouge) speelt de Marseillaise.
Na een picknick in het dorp stap ik gezwind verder langs kleine baantjes en bospaden.
Weinig zon maar veel zonnebloemen
Mijn drinkbus is bijna leeg wanneer ik in het dorp Bièvres kom. Aan de poort naast een oude gerestaureerde boerderij hangt een bordje:
“Entrez, c’est tout vert”
Dat laat ik me geen tweemaal zeggen. De tuin van de boerderij is inderdaad heel groen. Op het erf zitten drie dames gezellig te keuvelen op een bank. Marie-José, de gastvrouw, geeft me niet alleen drinkwater, maar biedt me ook een kop koffie aan. Ik zet me bij het vriendelijke gezelschap (de moeder van Marie-José en Véronique, haar buurvrouw). Uiteraard komt het gesprek automatisch op mijn avontuur met Nelson, wat de dames zeer onderhoudend vinden. Ze vragen zelfs het adres van mijn blog.
De laatste tien kilometer is de batterij van mijn smartphone leeg zodat ik overal aan dorpsbewoners en passerende boeren op hun tractor de weg naar het gehucht Ste.-Croix moet vragen.
Rond 17u. kom ik aan bij chambres d’hôtes “La Besace”. Ik word er opgevangen door een allervriendelijkste gastvrouw. Ze heet Aga en is van Poolse origine. Ze woont hier op de mooi gerestaureerde boerderij met haar Franse echtgenoot en haar twee kinderen.
Nationale feestdag dus en we zullen het geweten hebben. Aga zet haar beste beentje voor in de keuken voor haar gasten. We krijgen een heus feestmaal voorgeschoteld: “raffia” (soort Pinot des Charentes) als aperitief, gaspacho van rode biet met croutons, risotto met asperges en gésiers (stukjes geakken kippenmaag), kaasplank en om af te sluiten rabarbertaart. En omdat het feest is, schenkt Aga ons haar specialiteit: vodka met citroen, suikerstroop en peper. “Na zdrowie!”
Aga trakteert
De cijfers van de dag:
- afgelegde dagtrip: 21 km.
- staptijd: 6u.0 min
- gemiddelde snelheid (al stappend) : 3,5 km/u.
Muziekje van de dag:
“Swamp” (Talking Heads), 1983
Fantastisch dit moeras-nummer van mijn favoriete new-wave band !
Link :
monique toelen