DAG 33:  ST.REMY EN BOUZEMONT ST.GENEST ET ISSON – OUTINES :   Halfoogst

Bewolkt vanmorgen, maar regen valt er nauwelijks uit.

“Zelfs niet genoeg om het stof te blussen,” zucht François, de echtgenoot van Sylvie. Hij sloft de moestuin in om zijn groenten nog maar eens te sproeien.

Om negen uur is de hemel alweer opgeklaard en zit ik op het terras te ontbijten. Net als gisteren heeft Sylvie speciaal voor mij havermoutpap gemaakt (ik had het haar gezegd van mijn gluten-intollerantie).

Ik neem nog een foto van mijn gastheren en begeef me op weg naar Outines, terwijl de honden Lucky en Gold me met kwispelende staart achterna lopen.

Sylvie en François

Vandaag is het een tocht van maar 12 kilometer, maar onderweg kom ik geen enkel dorp tegen.

Het eerste deel gaat langs tarwevelden. De helft van het koren is ondertussen al geoogst.

“Zo’n drie weken vroeger dan normaal,” vertelt een boer me. “Door het warme weer in het voorjaar.”

Ik moet denken aan mijn grootouders die indertijd nog spraken van “halfoogst” in plaats van “Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart” (15 augustus). Midden vorige eeuw hadden de boeren bij ons op die feestdag de helft van de graanoogst binnen en rustten ze uit om daarna weer aan het oogsten te gaan tot eind augustus. Nu is het begrip “halfoogst” bij ons verdwenen, o.a. omdat er bijna nergens nog koren staat. Het graan is vervangen door maïs en die wordt pas in oktober gemaaid.  

Het tweede deel van de tocht gaat door een groot bos van voornamelijk eiken. In de tijd van de Kelten was heel deze streek één groot eikenwoud, dat in het Keltisch “dervos” genoemd werd. Nu nog spreekt men hier van “Le Pays du Der”.

Het eikenbos: de bomen met een rood teken zullen weldra gekapt wordenEen boer heeft zijn houtvoorraad al gekapt

Ik kom geen mens meer tegen op dit bospad (enkel een paar herten die wegvluchten), dus gebeurt er niets dat de moeite van het vertellen waard is. Ik zal ik mijn mond maar houden en de beelden laten spreken :

Een van de vijvers die ik tegenkom                                                                                 Rustpauze aan de waterkant

Krinklende winklende waterdingen met hun zwarte kabotsekens aan

Maretak a gogo

Tijd voor nog eens een quiz-vraag :  wat voor beestje is dit ? (antwoorden in reactie, oplossing binnen een paar dagen).

Wat volgt is geen quiz-vraag, want ik ken zelf het antwoord niet ;)  Wat zijn dit voor bloemen?

Een zee van geel

Van Gogh zou zijn draai hier wel vinden

In de vroege namiddag ben ik al in Outines. Het lijkt hier op Bokrijk: heel de dorpskern is gebouwd in leem en houtbalken, zelfs de kerk.

Aan het gemeentehuis word ik opgewacht door de voormalige burgemeester. In de brochure “Via Francigena en France 2020” waarin ik dit adres vond, staan uiteraard de gegevens van de nieuwe burgemeesters nog niet. Ik krijg voor 20 euro een enorme gîte voor mij alleen, met salon, keuken en badkamer. Wel tv, maar geen internet. Ik moet echter dringend mijn ondertekend contract naar mijn Nederlandse uitgever sturen. Die wil de verhalenbundel waaraan ik samen met vijf andere Vlaamse en zes Nederlandse auteurs meewerkte, zo vlug mogelijk op de markt brengen. Voorlopige titel: “Iedereen besmet”, een bundel met thrillerverhalen die zich afspelen in een corona-context.

Gelukkig is de buurman van de gîte, een fotograaf, zo vriendelijk me zijn Wifi-code te geven zodat ik het contract alsnog kan doorsturen. 

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 12 km. 

-       reistijd:   03 u.10 min 

-       gemiddelde snelheid:  3,7 km/u.

Muziekje van de dag:  

“Tim” (Wim De Craene),  1975

De graanoogst deed me denken aan de “lijven van de boeren die naar de hooivork plooiden en stonken naar het zweet” bezongen in deze Vlaamse klassieker.

Link:

https://www.youtube.com/watch?v=C58DRpEkrZo