Dag 63 :  Licciana Nardi – Massa

Vanmorgen is er wel iemand in de Abdij van San Caprasio die gisteren dicht was. Een vriendelijke geestelijke geeft me een stempel in mijn Francigena-paspoort en een rondleiding in het abdijmuseum. Die Sint Caprasio was een rare kwiet. Hij leefde als heremiet op het eiland Lérins voor de kust nabij Marseille, maar reisde toch een paar maal naar Jérusalem. En dat in de 9e eeuw... Zijn gebeente werd een paar eeuwen later naar Aulla overgebracht omdat Lérins voortdurend door piraten werd overvallen en die hadden zo’n mooie relikwie zeker ten gelde gemaakt.

Francigena-pelgrims die in de middeleeuwen hier langs kwamen, moesten een spel spelen om hun etappe te laten tellen. In de abdij hing een marmeren basreliëf met een labyrint. Met hun vinger moesten de pelgrims de juiste weg vinden naar het centrum van het doolhof, de weg naar het juiste geloof als het ware.

Middeleeuws computerspel

En ik die dacht dat het van Aulla naar de Tyreense alleen maar bergaf ging. Dat was zonder de imposante Monte Grosso gerekend. Die is 150 meter lager dan de Cisa, maar dubbel zo stijl. Afzien en zweten, ondanks de elektriche assistentie. Gelukkig rijd ik in de schaduw van eiken en acaciabomen.

Beklimming van de Monte Grosso

Bovenop de top wacht wel een mooie verrassing: het middeleeuwse dorpje Ponzello.

Ponzello

Poort Ponzello

Hoe langer ik hier fiets, hoe meer ik van de snelle afdalingen geniet. Op de top ben ik kletsnat van het zweet, tijdens de afdaling zorgt een zwoele bries dat ik helemaal opdroog terwijl luide krekels in de bomen de soundtrack verzorgen. En je moet je zo concentreren dat je gedachten op nul staan. Pure zen…

Opnieuw groeien en bloeien hier de druivenranken met grillige bergkammen op de achtergrond. Hier zijn het niet meer de Appenijnen maar de Alpi Appuane…

Als ik uit de bossen kom zie ik in de verte de grijze Tyreense zee liggen, gehuld in een sluier van nevel.

Op het einde van de lange afdaling draai ik linksaf op de lungomare (de weg langs de zee).

In de verte aan mijn linkerkant zie ik witte bergen. Geen sneeuw, maar de marmergroeven van Carrara.

Carrara

In de stad Carrara en ook in de zustergemeente Massa zijn de boorden van de voetpaden niet in arduin of beton zoals bij ons, maar van lichtgrijze marmer, merk ik.

Ik heb een slaapplaats gereserveerd in de Ostello Piazza Nizza in het historisch centrum van Massa.

En wat voor een “jeugdhotel” is dit! Gevestigd in een Palazzo uit de 16e eeuw, vier verdiepingen hoog. Badkamers in marmer, twee keukens voor de gasten, wifi die overal werkt, en een prachtig salon op de bovenste verdieping. Ik waan me in een kasteel…

En dat voor de gulle prijs van 18,5 euro :)

De max hier in Palazzo Nizza

Na mijn middagdutje fiets ik 8 km. terug naar Massa Marina om te gaan zwemmen aan de “spiaggia pubblica” (openbaar strand). Een van de mooiste zwemgelegenheden die ik in Noord-Italië zag.

Massa Marina

Ik ben echt de enige die hier zwemt. De Italianen, jong en oud, staan in het water met elkaar te tateren, wandelen tot hun knieën heen en weer in de breedte of spelen met ballen en ander plastic spul. En de rest ligt als apathische kwallen op het strand. Ook daar beweegt maar één lichaamsdeel: hun mond. Om te tateren en te eten.

In de plaatselijke Lidl kan ik mijn ogen niet geloven: een fles witte Pinot Grigio voor 1,4 euro, gnocchi met parmaham 90 cent, salade en tomaten eveneens aan weggeefprijzen. Bij ons betaal je daar tenmiste drie keer zo veel voor.

Terug in de Palazzo Nizza kook ik mijn eigen potje dat ik op de derde verdieping in de eetzaal ga opeten.

Daar is het alsof ik in een film van Fellini terecht kom. Ik maak er kennis met een vreemd gezin. De man, iets jonger dan ik, mager als een afgekloven visgraat, zijn mollige vrouw met zwarte kringen onder de ogen alsof ze al jaren niet meer geslapen heeft en dan de zoon van rond de twintig… die moet zeker tweehonderd kilo wegen. Het vet puilt langs alle kanten vanonder zijn zomerkleren. Als hij opstaat, laat zijn short een imposante bilspleet zien, diep en donker als de valleien langs de Monte Grosso. Ze zijn hier op vakantie en eten pizza. Doos na doos moet er aan geloven. Ik bied hen een glas wijn aan. De vader schenkt voor hem en de zoon een bodempje in. De zoon protesteert dat hij maar zo weinig krijgt, maar de moeder tikt hem op de vingers alsof hij een klein kind van vijf was.

En dan is er ook nog een vriendelijke dame van mijn leeftijd met haar hondje Fluffy. Spitse neus en haar dat zwart geverfd is met paarse glans en grijze uitgroei. Ze woont letterlijk al een jaar in deze Ostello en werkt als huishoudster bij de hyperrijke familie Trapletti die een van de grootste Italiaanse fietsenfabrieken runt.  Vriendelijke mensen allemaal, maar wel een beetje “spooky”…

Massa by night (genomen vanuit Ostello)

Muziek van de dag:

Ik ben aan de zee en het is volop zomer, daarom deze absolute strandhit:

Giuni Russo "Un'estate al mare" ("Een zomer aan zee)

Hoewel, voor mij is één dag aan het strand meer dan genoeg. Ook al kreeg ik er geld bovenop, de tweede dag zou ik gillend wegrennen, richting bergen, bossen en velden.