Welkom op mijn reisblog!

Welkom op mijn reisblog bij Reislogger! Ik ga deze website gebruiken om geïnteresseerden op de hoogte te houden van mijn voettocht langs de Via Francigena, van Calais (Frankrijk) naar Frasso Sabino (Rome, Italië), samen met mijn ezel Nelson. Normaal vertrekken we op 20 juni 2020 (als de versoepeling van de corona-maatregelen het toelaat natuurlijk)

Kom dus snel een keertje terug voor de nieuwste reisverhalen en foto’s. Wil je gemakkelijk op de hoogte blijven van mijn belevenissen? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst!

                                                ______________________________________________________________

MANIFESTO

Waarom op je eentje zo'n lange voettocht maken? Met een ezel dan nog… En wat is de Via Francigena in godsnaam?                                                                                                                                                                   

Dat vragen de meeste mensen me als ik hen vertel dat ik van plan ben bijna 2000 kilometer van de Via Francigena te stappen met ezel Nelson als bagagedrager.                                                                                                                                                                                       

Als ik verwijs naar de pelgrimsroute van Santiago De Compostella, knikken de meeste mensen begrijpend. Ook de Via Francigena is een erkende pelgrimsweg sinds de vroege Middeleeuwen. Hij begint in het Engelse Canterbury en eindigt in Rome. Maar waarom, willen ze dan weten. Wil je boete doen? Heb je religieuze motieven? Je moet toch niet van drugs afkicken?

Om me er vlug vanaf te maken, zeg ik dat het een uitdaging is die ik als jong gepensioneerde wil aangaan nu het fysiek nog kan. Opnieuw krijg ik een empathische knik en begint men naar verdere details van de reis te vragen.

Een uitdaging. Ja, uiteraard is het dat wel. Zo’n tocht is geen pakketreisje naar de zon. Nelson kan zijn kuren hebben, ik kan een voet verstuiken of in een ravijn sukkelen, ik moet de Alpen over waar nog sneeuw kan liggen en elke dag op zoek gaan naar eten en een plaats om te overnachten voor mij en mijn kompaan. En wat met de post-corona toestanden? Zijn de gîtes en bed and breakfasts wel open? Zullen de boeren zo gastvrij zijn hun schuur of weide aan te bieden?

Nee, als ik er dieper over nadenk, liggen de echte redenen voor mijn tocht verankerd in een ver en nabij verleden.

De meest recente reden is mijn pas beëindigde carière als leraar Italiaans en Frans in het volwassenenonderwijs. Mijn fascinatie voor il bel paese en l’hexagone is nog steeds springlevend. Ik kijk er echt naar uit om deze twee landen op het ritme van een ezelspas te herontdekken. Om zonder haast nader kennis te maken met hun bewoners en te genieten van hun gastronomie, natuur en cultuur.

Van de Via Francigena hoorde ik een tiental jaar geleden en ik heb er verschillende lessen aan gewijd. Telkens kreeg ik enthousiaste reacties van mijn cursisten, maar niemand had er ooit maar een stukje van afgelegd.

Waarom met een ezel?

Nee, ik had nooit een persoonlijke band met deze sympathieke diersoort tot het toeval er zich mee moeide. 

Een vriend die in de zenuwslopende sector van de diamanthandel werkt, was zo’n twintig jaar geleden een beetje overwerkt. Hij las iets over een rustgevende workshop met ezels in Frankrijk en vertrok er meteen naartoe om een week later weer helemaal opgefleurd huiswaarts te keren. Nog geen jaar nadien kocht hij zelf een ezel. Momenteel is hij de trotse bezitter van acht langoren. Eén van hen is Nelson die ik het afgelopen jaar mocht trainen om met mij op avontuur te trekken.

In 2013 nodigde diezelfde vriend me uit voor een ezeltocht in de Cévennes. Dat viel zo goed mee dat we de jaren daarna nog zo’n vijftal tochten maakten. Ik merkte telkens dat het tussen de ezels en mij best klikte. 

Geen wonder. Als kind woonde ik op het platteland en was ik elke dag op de naburige boerderij. De koeien van de weide naar de stal brengen, het Brabants ros met hut en heir mennen terwijl het de mestkar trok, geiten melken, met zwerfhonden spelen, kortom met beesten omgaan, had voor mij geen geheimen en dat verleer je niet.

En waarom op je eentje?

Flashback naar mijn kindertijd. Hoewel ik dag na dag met veel plezier buiten speelde met mijn broers, vriendjes en vriendinnetjes uit de straat, had ik geregeld de behoefte om me in afzondering terug te trekken. Zo zat ik uren bovenop de gebarsten kruin van een knotwilg over de velden te turen, liet ik mijn fantasie de vrije loop door op de zolder van mijn overleden overgrootmoeder met oude spullen te spelen en droomde ik van spannende avonturen terwijl ik met de verrekijker van mijn vader de horizon afspeurde (hij moest het eens geweten hebben dat ik zijn dure kijker voor zo’n futiele bezigheid aan krassen blootstelde, hij had me een zoveelste pandoering verkocht).

Hoe dan ook, al mag ik ook als volwassene volop genieten van menselijk gezelschap, ik kan me op mijn eentje uitstekend bezighouden. Eenzaamheid is een concept dat niet aan mij besteed is. Trouwens als je aan slow travelling doet, ontmoet je vanzelf mensen met wie je al dan niet een betekenisvol contact kan hebben. Bovendien hebben een aantal vrienden al aangeboden samen een deel van het traject af te leggen. En Nelson is ook aangenaam gezelschap.

Mijn uiteindelijke bestemming tenslotte heeft ook met het toeval te maken. Het laatste honderdtal kilometers van de Via Francigena is verpest door drukte en verkeer. Dat wil ik mij noch Nelson aandoen. Vermits het katholieke pelgrimsaspect (het bezoek aan het graf van St.Pieter) me niet kan schelen, heb ik besloten op het einde een alternatieve route te nemen. Langs de Via di San Francesco over Assisi hoop ik zo Santacittarama te bereiken, een boeddhistisch klooster in Frasso Sabino op zo’n 60 km. van de Italiaanse hoofdstad. 

Waar haalt hij dat idee nu weer vandaan, zie ik u al denken.

Flashback naar 1996. Ik bereid mijn sabbatjaar naar Azië voor. Ik heb interesse in het Boeddhisme, maar de Mahayana-variant waarmee ik in Huy kennis maakte, boeit me niet met zijn protserige en kneuterige rituelen. Ik wil het meer serieuze Theravada-boeddhisme leren kennen waar de nadruk op meditatie en het filosofische facet ligt. Internet bestaat nog niet, maar in de bibliotheek vind ik er een paar interessante boeken over. Ik wil de meditatie-praktijk aan den lijve ondervinden in Sri Lanka of Thailand, waar de meeste Theravada-kloosters zich bevinden. Maar hoe ik ook zoek, ik vind nergens info over waar ik daarvoor als westerling terecht kan. Ik besluit het maar zo te laten.

Een paar maanden later tijdens mijn Azië-reis. Om zes uur ’s ochtends stap ik na een nachtelijke rit van de trein in Trivandrum, India. Uit de wagon naast me stapt nog een westerling uit. We beginnen spontaan te babbelen. De jongeman is een Duitser die de maand tevoren in een Boeddhistisch klooster in Thailand heeft verbleven. Een Theravada-klooster dat ook westerlingen als gast ontvangt en waar je kan leren mediteren. Hij geeft me het adres en een paar maanden later verblijf ik er zelf gedurende vier weken. Het bevalt me zo goed dat ik ook in Europa meditatie-retraites wil doen. Daar in het Thaise klooster vind ik het adres van hun Italiaanse vesting in Frasso Sabino, waar ik ondertussen al een tiental keer verbleef. Vandaar mijn alteratieve bestemming...

Dus, als men me vraagt naar het waarom van mijn tocht, kan ik bij nader inzien beter antwoorden: het toeval, mijn beste. Het toeval op het platteland te zijn opgegroeid, het toeval van kindsbeen af geen angst te hebben om alleen te zijn, het toeval tijdens mijn studies Romaanse Filologie Italiaans in plaats van Spaans als tweede taal te kiezen, het toeval dat een vriend overwerkt was en het toeval de nachttrein naar Trivandrum te nemen.