DAG 1 :   CALAIS – ESCALLES : Nelson en het blauw-groene monster

Eigenlijk had hier als titel moeten staan “Calais-Wissant”, maar hoe dat misliep, kunnen jullie nu lezen.

Na een stevig ontbijt geeft Claudine me nog vijf hardgekookte eieren van haar eigen kippen mee. 

“Je weet maar nooit of dat nog kan dienen,” lacht ze. Haar woorden blijken later profetisch te zijn. 

Rond tien uur wuift Claudine ons uit. Jean-Philippe en Joris gaan het eerste eind van de tocht met me meestappen. 

Ik ga in het prachtige stadhuis van Calais nog een vertrekstempel voor mijn Francigena-paspoort halen en net buiten het stadscentrum laden we Nelson uit zijn aanhangwagen (het inladen vandaag verliep al iets vlotter).

We hebben hem net geroskamd en opgetuigd met al mijn bagage (zo’n 30 kilo, 5 liter water inbegrepen) wanneer er een fijne motregen begint te vallen. Gelukkig zijn al mijn zakken waterdicht. 

De Via Francigena vinden we makkelijk, maar is vanaf de Route Nationale niet toegankelijk voor ezels. Er is een sluis gezet waar Nelson niet door kan. Een paar bewoners leggen ons uit dat we er een kilometer verder wel op kunnen.

Zo wandelen we het eerste stuk van mijn tocht achter de duinen. Nelson vindt het hier best leuk en dartelt vrolijk over het zandpad. Joris en Jean-Philippe hebben last om te volgen.

Het begint steeds harder te regenen. Ondertussen is het al middag en krijgen we honger. In de verte lonkt het stadje Sangatte. Ik wil mijn kompanen in “Cap Blanc Nez”, het enige restaurant aldaar, op mosselen met frieten trakteren, maar het zit er stampvol. Vandaag is het “la fête des pères”, vandaar. Gelukkig mogen we na een klein uurtje buiten wachten toch het restaurant binnen. De post-corona-maatregelen zijn hier strikter dan bij ons: als klant mag je hier zonder mondmasker niet binnen. Enkel aan tafel mag het af.

We eten in twee ploegen: telkens blijft er iemand bij Nelson op het grasplein voor de kerk. De eerste mosselen van het seizoen smaken lekker met de bijhorende Leffe en perfecte frieten.

Dan is het tijd om afscheid te nemen van Joris en Jean-Philippe die het hele eind nog terug naar de auto moeten wandelen. 

Afscheid aan de kerk van Sangatte

Het is nu aan mij en Nelson. Maar best dat de zon is doorgebroken. 

Net buiten Sangatte draaien we links via het Francigena-pad van de zee weg, richting Wissant. Aanvankelijk stapt Nelson gewillig mee en onderweg krijgt hij talrijke complimentjes van passerende wandelaars die aan de lopende band een selfie met hem nemen.

Hoe meer het pad stijgt, hoe meer Nelson begint te aarzelen. Niet alleen doemt er rechts van ons een opaalgroene zee op, een monster dat hij nog nooit gezien heeft, maar er steekt ook een stevige bries op waartegen we moeten opboksen. Van onze trainingswandelingen weet ik dat hij dar niet mee opgezet is. Hij stopt een eerste keer om zich af te vragen wat het steeds groter wordende blauwgroene monster in de verte van plan is. 

Nelson en het blauwgroene monster

De volgende paar kilometers stopt hij steeds vaker. Pas als we in een bos beschutting hebben tegen de wind stapt hij opnieuw door. Dan slaat de Via Francigena rechtsaf om het bos verder te volgen. Hier begint een beschermd natuurgebied en wat ik al gevreesd had, wordt bewaarheid: ook hier is de weg door een zware balk en een anti-vierpoter-sas afgesloten. Wat kunnen die ezelwandelaars ons schelen, denken de Franse natuurbeschermers blijkbaar.

Daar staan we dan…

Ik ben verplicht een andere route te nemen: rechtdoor het bos uit, richting Escalles. Terug in de wind ziet Nelson het helemaal niet meer zitten en plant hij zijn hoeven in het grind. Met de hulp van wandelaars die achter hem in hun handen klappen en roepen, krijg ik hem nog een honderdtal meters verder, maar dan is het geduld van Nelson op. Hij zet zich als een standbeeld aan de rand van het pad en verroert geen vin meer. Wat ik ook probeer, wortels, cashewnoten, trekken, duwen, hij blijft op zijn plek, als een versteende Leopold II die van geen wijken wil weten.

Tja, hij zal wel moe zijn van de stress in de aanhangwagen, de nieuwe omgeving, de drukte van de wandelaars en de zware bagage, denk ik. Hoe zou jezelf zijn?

Eigenlijk is de plek die Nelson uitgekozen heeft voor de nacht nog niet zo slecht: net buiten het natuurgebied (waar je niet mag bivakkeren) en met een strook hoog mals gras naast het pad. Bovendien is het al bijna zeven uur…

Nelson krijgt zijn zin : ik bevrijd hem van zijn last en halster en maak een kleine graasweide voor hem met de paaltjes die Joris me heeft meegegeven. Ultralichte dingen waaraan ik een elektrische draad bevestig. Voor de stroomstoten zorgt een handige batterij op zonnepaneeltjes. Nelson begint meteen gulzig te grazen.

Handig gerief…Nelson’s privéweide met mijn tent op de achtergrond

Ik zet mijn tentje naast de geïmproviseerde weide en… jawel, als avondmaal nuttig ik twee van de hardgekookte eieren die Claudine me meegaf. Heerlijk op de boterham met “triplo concentrato di pomodoro” (heel intense tomatenpuree) in plaats van boter. En nog gezond ook.

Bedankt Claudine voor de eieren…

Terwijl ik eet heb ik een mooi uitzicht op een golvend tarweveld aan de ene kant en de ondergaande zon aan de andere. Boven mijn hoofd cirkelen leeuweriken die vrolijk fluiten en de zeelucht is tot hier te proeven. Bedankt Nelson dat je deze prachtige plek uitgekozen hebt…

Zoals Steven Van Gucht al maanden doet : hier de dagelijkse cijfers (van de gps in dit geval), een powerpointje is niet nodig denk ik :

-       afgelegde dagtrip (stappend) :  6 km 170 m.

-       totale tijd sinds vertrek vanmorgen:  5u 56 '

-       staptijd: 2 u 27' 

-       gemiddelde snelheid: 2,5 km/u.  

-        tijd gestopt :  3u 27 > dat is met die mosselen natuurlijk… 

Muziekje van de dag :

“La mer” (Charles Trenet), 1946

Deze klassieker klonk spontaan door mijn hoofd toen we in de verte het blauw-groene monster zagen.

Link: 

https://www.youtube.com/watch?v=rveEkv4ZM8k