DAG 2 : ESCALLES – GUINES : Drie obstakels richting paradijs
22 juni 2020 - Guînes, Frankrijk
Met kwetterend vogelgezang om 7u30 uit de veren. Na mijn ontbijt en het optuigen van Nelson beginnen we energiek aan de klim die hij gisteravond niet meer wou doen.
Al vlug krijgen we een wandelaar met Nordic Walking-sticks in ons kielzog. Hij wandelt een eind met ons mee. De man heet Philippe en is een psycholoog werkzaam als jobcoach.
Of ik deze trip doe om over de dingen na te denken, wil hij weten.
“Net niet,” antwoord ik, “eerder om mijn hoofd leeg te maken.”
Na twee kilometers stappen komen we bij het dorp Escalles, waar zich een prachtige “chambres d’hôtes” bevindt. Die overnachtingskosten heb ik dankzij Nelson weeral uitgespaard. Ik krijg er van de vriendelijke eigenaars een emmer water voor Nelson en een volle drinkbus voor mezelf. Philippe stapt verder richting zee en wij gaan zuidoostwaarts.
Het is vandaag prachtig weer en de route voert ons langs eindeloze graanvelden met korenbloemen en klaprozen.
Weg net voorbij Escalles
Op de grindwegen die we passeren liggen overal kleine keien die een blauw-groene kleur hebben. Zou het daarom zijn dat men dit de Côte d’Opale noemt? Heeft de zee die kleur omdat de rotsen om de zeebodem van hetzelfde gesteente zijn?
Een paar kilometers verderop in Saint-Inglevert komen we terug op de Via Francigena die we in Cap Blanc Nez rechts hebben moeten laten liggen. Ik tuig Nelson af en we picknicken in een bos waar hij volop gras heeft.
Nelson heeft er vandaag trouwens zin in, want hij stapt goed door zonder te stoppen.
Maar dan komt het eerste obstakel van de dag. Hoewel ik dikwijls met hem getraind heb om een overweg in Kessel over te stappen, blijft hij hier voor de spoorweg staan. Tja, dit is een Franse overweg en die staat niet in zijn job-omschrijving. Wat ik ook probeer, hij verzet geen poot. Ik zie ons al een kilometer terug stappen naar waar ik een tunnel onder de spoorweg zag… Maar dan heb ik een idee: ik doe teken aan een automobilist die achter ons staat te wachten dat hij moet claxonneren. En mirakel: door het getoeter steekt Nelson de overweg alsnog over.
Tweede obstakel van de dag: een paar kilometers voor onze bestemming Guînes, draait de Francigena een bos in. Het is er donker en het zit er vol horzels. Vanmorgen heb ik het hoofd en de buik van Nelson met een insecten-afweermiddel ingesmeerd zoals Joris me opgedragen had. Maar de horzels hebben het ook op zijn poten gemunt en hij begint zenuwachtig in het rond te spingen. Hij wil niet meer dieper het bos in. We maken rechtsomkeert en begeven ons naar Guînes langs de asfaltbaan, die gelukkig niet al te druk is.
In het stadje vind ik al vlug het adres van een gîte op mijn google-maps. Als we er aankomen, blijkt er niemand aanwezig te zijn. Ik telefoneer naar de uitbater, maar krijg een kort en krachtig antwoord toegeblaft:
“Fermé! Le covid!” De man haakt in.
Derde obstakel van de dag: een zebrapad. In het centrum van Guînes moeten we tijdens het spitsuur een kruispunt oversteken. Nelson vindt de witte lijnen verdacht en blijft staan in het midden van het kruispunt. Meteen zorgen we voor een opstopping. Ik pas de truc van daarstraks toe: ik doe teken naar de automobilist achter Nelson dat hij moet toeteren. En jawel, Nelson stapt verder.
Even later worden we met alle égards ontvangen in het toeristisch informatie-kantoor. De twee meisjes aan de balie zijn verrukt als ze Nelson op de binnenkoer zien staan.
“Dat is de allereerste keer dat een Francigena-pelgrim hier met een ezel langskomt,” kirt de oudste terwijl ze een stempel in mijn pelgrimspaspoort zet. Ze willen nog een foto van ons twee om op de Facebook-pagina van het stadje te zetten.
Ze sturen ons door naar de nabijgelegen camping “La bien assise”, waar Nelson en ik als koningen worden ontvangen. Van de uitbaters die zelf paarden houden, krijgt Nelson meteen een volle zak stro en een maxi-bak met water. Ik mag voor 15 euro in de pelgrim-chalet slapen. Het graasweitje voor Nelson maak ik in mijn voortuin.
Wat een luxe hier: internet, warme douche, een dubbel bed en een overdekt terras. En ze hebben hier zelfs een restaurantje waar ik me eens goed laat gaan: salade als voorgerecht, vis met rijst en coupe vanille chocolat achteraf. Met een koel wit wijntje erbij, wat wil je nog meer, zeker als de rekening maar 18 euro bedraagt.
Nelson in zijn weitje met mijn chalet op de achtergrond
Nota voor de opmerkzame geesten onder jullie :
Jullie vragen je waarschijnlijk af waarom de Francigena niet recht van Calais naar Guînes gaat in plaats van de omweg langs de kust te maken tot in Wissant. Wel, daar is een historische reden voor. In de tijd dat Sigeric de Serieuze de tocht maakte, bestond Calais nog niet en ging hij in de kleine haven van Wissant van boord na zijn boottocht vanuit Dover. De huidige Francigena-route respecteert de weg beschreven door de aartsbisschop, vandaar.
De cijfers van de dag :
- afgelegde dagtrip: 14 km 400 m.
- totale tijd sinds vertrek vanmorgen: 15u.50 min > ja, ik ben om 7u opgestaan en beginnen rondlopen ;)
- staptijd: 4 u 58 min
- gemiddelde snelheid: 2,9 km/u.
- tijd gestopt : 10 u 52’
Muziekje van de dag :
“Il paradiso” (Patty Pravo), 1967.
Het filmpje moet je absoluut eens bekijken. Dat kapsel van de zangeres: onvoorstelbaar.
Link:
Veel succes