DAG 3 : GUINES – BOUQUEHAULT : Sancho Panza zonder Don Quichot
23 juni 2020 - Bouquehault, Frankrijk
Het zou jammer zijn niet te genieten van de faciliteiten van deze camping. Nelson krijgt extra water en hooi en ik ga zwemmen in het lekker frisse zwembad. In het winkeltje koop ik mijn middagmaal: bonen in tomatensaus en de lokale specialiteit: “Pot’je vlees” (ook bij ons in West-Vlaanderen bekend). Eerst pak ik op mijn gemak alle bagage in en dan is het smullen geblazen.
Pot’je vlees
Vandaag is het een stuk warmer dan gisteren (zo’n 28°) en dat is te merken aan de gezapige tred van Nelson. Een kilometer buiten Guînes slaat de Via Francigena rechtsaf een veldweg op. Nelson begint er met goesting aan, maar na honderd meter houdt hij halt. De reden: les éoliennes, vijf electrische windmolens die op volle kracht draaien. Mijn ezel is er bang van. Ik voel me een machteloze Sancho Panza. Bij gebrek aan Don Quichot om de molens te bevechten, zie ik me genoodzaakt rechtsomkeert te maken en verder te stappen via de asfaltweg naar Licques, de bestemming voor vandaag, waar de uitbater van La bonne assise voor ons een kampeerplaats gereserveerd heeft.
Zo komen we wel langs het pittoreske dorpje Guines Campagne. Terwijl ik er foto’s neem krijgt Nelson, die aan een boom gebonden staat, het gezelschap van vier jongeren die op wandel zijn: twee meisjes en twee jongens, koppeltjes zo te zien (in de hetero-zin wel te verstaan).
Het kerkje van Guînes-Campagne (zoek de vastgebonden Nelson)
Het gemeentehuis, in hetzelfde gebouw als het schooltje
Het volgende dorp, Bouquehault, bereiken we nog vrij makkelijk, maar als we even verder een heuvel op moeten, houdt Nelson het voor bekeken. Het is al 18u. en volgens Joris zijn al zijn ezels lid van de vakbond en werken ze niet meer na de gewone werkuren.
Er zit niets anders op dan terug te keren naar Bouquehaut, waar ik een wegwijzer naar een gîte gezien heb. Ik bel naar Licques dat het voor morgen zal zijn.
Van op zijn stappen terugkeren blijkt Nelson geen last te hebben: hij draaft bijna richting gîte. Daar hebben we pech: volgens de buren is die overnachtingsplaats al een jaar gesloten. Wat nu gedaan?
Een vriendelijke dame stuurt me naar een paar huizen verderop. Daar woont een gemeenteraadslid die me misschien kan zeggen of we naast het voetbalveld van het dorp de nacht mogen doorbrengen. De vriendelijke man durft zelf geen initiatief te nemen en belt naar de burgemeester. Die is op zijn hoede. Ik mag al naar het voetbalveld gaan, maar de burgemeester zal daar persoonlijk komen checken of ik een betrouwbare gast ben.
Bijna een uur wacht ik op de burgervader, maar hij komt niet opdagen. Ik wil niet “burgerlijk ongehoorzaam” zijn, maar besluit toch de arme Nelson al van zijn bagage te ontlasten.
Als een half uur later de man er nog steeds niet is, bind ik Nelson met een lange koord aan een boom zodat hij kan grazen en de bagage bewaken.
Stom dat ik zelf het telefoonnummer van de maire niet gevraagd heb… Ik ga bij de buren aanbellen. Een man die Joosten als familienaam heeft (zijn grootvader was Nederlander) stuurt mij naar een buurvouw die… gemeenteraadslid is. Zij belt de burgemeester, maar die antwoordt niet. Zijn adjoint-maire, een zekere Madame Bianca (Dame Blanche) krijgt ze wel aan de lijn. Ook die belooft dat ze naar het voetbalveld zal komen. De mevrouw van de gemeenteraad ziet dat ik bekaf ben en nodigt me bij haar binnen uit voor een groot glas citroenlimonade. Dat heeft me nog nooit zo goed gesmaakt. En wie komt er de keuken binnen waar we zitten te babbelen? Een van de koppeltjes die vanmiddag Nelson op het kerkplein aaiden. De zoon van de mevrouw met zijn liefje.
Mijn glas is nog niet leeg als Madame Bianca al aan de deur staat samen met nog een ander gemeenteraadslid. Ze wandelen met me mee tot aan het voetbalveld. La dame blanche is verrukt als ze Nelson aan zijn boom ziet staan en begint hem uitgebreid te aaien alsof ze een jong pony-meisje was.
Wij met een enthousiaste Bianca aan het voetbalveld
“Uiteraard mogen jullie hier de nacht doorbrengen,” stelt ze ons gerust. Ze wil ook nog een selfie met mij en Nelson om in de plaatselijke krant te zetten. Ik moet nog oppassen of Nelson wordt hier een local hero en krijgt nog meer capsones.
En er komt nog meer hooggeplaatst bezoek voor onze held: eerst het gemeenteraadslid (samen met zijn kinderen) die nabij de gesloten gîte woont, een groep kinderen die aan het voetballen waren en tenslotte Monsieur le maire in hoogsteigen persoon. Hij excuseert zich dat hij zo laat is wegens een uitgelopen vergadering. Hij was daarstraks op zijn hoede omdat hier op dit malse grasveld vorige zondag door de plaatselijke jeugd een lawaaierig post-corona-feestje gevierd werd en hij tot elke prijs wou vermijden dat iets dergelijks zich zou herhalen.
Als klap op de vuurpijl komt ook het koppeltje van daarnet ons met een bezoek vereren. Ze hebben een zak vol eten en drinken voor me bij: 3 blikken visconserven (makreel in mosterdsaus en tomatensaus en sardienen), brood en drie blikken Perrier Citron. Het brood laat ik wegens mijn gluten-intolerantie links liggen, maar de drie doosjes vis en twee van de blikken Perrier sla ik na elkaar achterover, zo hongerig ben ik. Vraiment sympas les Ch'tis!
Hier onder de bomen naast het voetbalveld heeft Nelson gras in overvloed en ik heb ook nog een zak hooi van La bonne assise meegebracht. Zijn oren steken naar voren van tevredenheid.
De cijfers van de dag :
- afgelegde dagtrip: 8 km 350 m.
- totale tijd sinds vertrek vanmorgen: 10u.10 min
- staptijd: 3 u 05 min
- gemiddelde snelheid: 2,7 km/u.
- tijd gestopt : 7 u.25 min
… het ritme begint te vertragen :(
Muziekje van de dag:
“L’homme de la Mancha” (Jacques Brel), 1976
Met Jean-Claude Calon in de rol van Sancho Panza… Het heroïsme spat eraf. Had Nelson dat ook
maar :(
Veel succes Luc!
Veel succes nog .