DAG 31:  VITRY-LE-FRANCOIS – ST.REMY EN BOUZEMONT ST.GENEST ET ISSON:  In een Franse colère

Kristien en Celle zijn om tien uur al op weg om “les Faux” in Verzy en Reims te bezoeken. Ik ga een uur later op pad na nog wat hoognodige spullen gekocht te hebben.

De drie dagen met Kristien waren een zeer welgekomen en aangename afwisseling op mijn tocht en ik heb heel erg genoten van onze babbels en van het samen uren lui op het gras liggen. Maar alleen stappen heeft ook zijn voordelen, besef ik nu nog meer dan voordien. Je ziet, hoort en observeert meer op je eentje.

Zo begin ik stilaan weerkerende patronen op mijn tocht te ontdekken. Vandaag besef ik dat wanneer je via een oude weg zoals de Francigena een dorp binnenkomt, je eerst door de doden begroet wordt: het kerkhof ligt altijd aan de rand van het dorp. Natuurlijk kan je op die manier ook door de doden uitgewuifd worden als je van de andere kant komt... Hoe dan ook, een kerkhof is heel handig omdat je daar altijd drinkwater van de kraan kan tappen…

Nog een constante in deze streek: de verlatenheid van de dorpen, ook al zijn alle huizen nog bewoond. De auto’s staan voor de deur, maar je ziet zelden iemand op straat of in de tuin. Fietsen lijken ze hier ook al niet te doen, tenzij er een kind uit verveling op een VTT (mountainbike) heen en weer rijdt. Soms hoor je gedempte stemmen achter de gesloten rolluiken of iemand die een klus doet in de garage. Verschuilen ze zich tegen de warmte of tegen een coronabesmetting?

De enigen die wel luid van zich laten horen en zien, zijn de talloze honden. Ik speel soms een spelletje met de meest brutale van hen. Terwijl ze me aan het tuinhek staan toe te blaffen, zet ik mijn zonnebril af en kijk ik hen diep in de ogen. Allemaal deinzen ze dan stapje voor stapje achteruit terwijl hun geblaf steeds minder overtuigend wordt. Pas als ik voort ga, springen ze weer op maximum blafvolume tegen het tuinhek op.

Op de meeste plaatsen hangt ook een dreigend bordje om onbekenden op afstand te houden. 

Een mooie Franse herdershondDeze hond ziet er echt “méchant” uit  (mis het bordje aan de muur niet)

Nadat er drie dagen geen sprake was van wijnteelt in de vallei van de Marne kom ik opnieuw wijngaarden tegen, ik ben immers nog steeds in de Champagnestreek. 

Een van de poorten naar Rome

Aan de rand van het dorp Courdemanges tref ik een gewas dat ik tot hiertoe nog niet zag. Herkennen jullie het?

Inderdaad, het is cannabis. Maar nee, ze doen hier niet aan “eigen kweek”, het zijn louter mannelijke planten die nauwelijks THC bevatten en dus geen roes kunnen geven. Ze worden geteeld voor hun vezels om touwen en zo te maken.

In het dorp zelf zie ik een boerderij in de typische stijl van deze streek. Ik neem mijn smartphone en maak een foto. Net op dat moment komt de boer (een jaar of zeventig) van het erf gereden in zijn Renault. Hij stapt uit. Ik wil hem complimenteren met zijn mooie hoeve, maar de man schiet in een Franse colère. Met welk recht durf ik zijn eigendom fotograferen, schreeuwt hij.

"Dat is verboden. Morgen komt misschien de rest van jouw bende naar hier om me te bestelen.”

Ik probeer hem gerust te stellen dat ik alleen een mooie typische woning wil kieken voor op mijn blog, maar hij wordt nog razender.

“C’est privé! Je vais appeler la police!”

“Doet u maar,” antwoord ik kalm, “Ik heb niets verkeerds gedaan.”

Komt de boerin ook nog uit de hoeve naar buiten gestormd als een hysterische furie.

Ik schud mijn hoofd en stap van hen weg: 

“Hou jullie maar rustig of jullie krijgen nog een beroerte,” roep ik hen na. “En vergeet vooral niet voor het Front National te stemmen,” wil ik er nog aan toevoegen, maar dat houd ik wijslijk voor mezelf.    

’s Avonds kijk ik voor alle zekerheid de Franse wet nog eens na op internet, maar die stelt uitdrukkelijk dat het toegelaten is andermans eigendom die van op de straat te zien is, zoals woningen en auto’s, te fotograferen.

Het is ondertussen zo’n dertig graden warm. In het volgende dorp heb ik het geluk een zeldzaam café/annex pompstation aan te treffen. Ik bestel een biertje. De uitbater heeft enkel blikken van een halve liter in de koelkast staan. Ik kan aan de verleiding niet weerstaan en en klok het blik zalige gerstenat helemaal leeg.

De rest van de tocht waggel ik over het Francigena-pad als een zeeman op zijn eerste dag aan wal na zijn obligate kroegentocht.

Zo kom ik aan in het Franse dorp met de langste naam:

De lange naam komt door de fusie van vier voormalige gehuchten, en dan wou het vierde gegucht (genaamd “Le Fou”) nog niet in de gemeenschappelijke naam vermeld worden, anders had het de langste naam in de wereld gehad.

In de plaatselijke “chambres d’hôtes” van de voormalige burgemeester (niet meer in dienst sinds de verkiezingen van een maand geleden) word ik hartelijk en vriendelijk ontvangen door de vrouw des huizes. 

Ook dit is een typische hoeve met binnenkoer en houten balken in de muren. 

Ik ben doodop door de zware etappe en de hitte en laat me in een zalig schuimend ligbad glijden.

Het dîner dat ik vanmorgen besteld had, is fantastisch: witte wijn met perzikparfum als aperitief, gemengde salade met groenten uit hun eigen tuin, courgette gevuld met gehakt en rijst erbij, een schotel van drie soorten geitenkaas met groene sla, een fruitmand met sappige rijpe seizoensvruchten en nog een “infusion” achteraf. En ook een fles rosé-wijn erbij die ik helemaal mag opdrinken. Wat ik niet doe, want mijn kop heeft zich net hersteld van het bier en de hitte.

Ik denk dat ik hier mijn wekelijkse rustdag ga houden, want daar ben ik echt aan toe.

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 21 km. 

-       reistijd:   04 u.45 min 

-       gemiddelde snelheid:  4,4 km/u.

Muziekje van de dag:  

  “Van mijn erf” (Belgian Asociality), 1994

Op zijn erf ben ik zelfs niet geweest, maar de Franse boer krijste al even hard als de zanger van Belgian Asociality.

Link :

https://www.youtube.com/watch?v=ywhY2ZR4pB8