DAG 35:  ROSNAY-L’HÔPITAL – BRIENNE-LE-CHATEAU : De school van Napoleon

Eerst de oplossing van de quiz-vraag:

Dit is inderdaad een hazelworm, "orvet" in het Frans, "slender" in mijn Balders dialect

Het gaat toch geen gewoonte worden zeker? Vanmorgen word ik zonder wekker om 6u. wakker en sta ik meteen op. Ik moet wel zo vroeg vertrekken, want de enige verblijfplaats die ik deze zondag te pakken heb gekregen is een hotel in Brienne-Le-Chateau. Al de rest (campings, gîtes, chambres d’hôtes) op mijn etappe van vandaag is volzet. Ik hoef maar een goede tien kilometer te stappen, maar ik moet er wel om 10 u. zijn. Daarna is de hoteleigenaar niet meer bereikbaar.

Na het ontbijt vertrek ik al om 7u30 onder een grijze hemel en een druilerige regen. 

Bij het verlaten van het dorp bewonder ik de goed bewaard gebleven openbare wasplaats aan de rivier La Voire.

Ik ben drie kilometer ver als ik plots besef dat ik mijn drinkbus in de koelkast bij de familie Mignot vergeten ben. 

“Gij zult ooit uwe kop nog eens vergeten,” zei mijn moeder altijd toen ik klein was. En ja, na al die jaren ben ik er nog niet op vooruit gegaan. Wat ik afgelopen weken niet allemaal in koelkasten en kamers onderweg vergeten ben! Meestal eten en kleine spullen, maar toch…

Ik loop de hele weg terug naar Rosnay-L’Hôpital, want mijn drinkbus kan ik absoluut niet missen… Zo verlies ik kostbare tijd en riskeer ik te laat aan het hotel te zijn. Gelukkig brengt Jean-Philippe me met de auto tot aan het bospad waar ik rechtsomkeert gemaakt heb en mits wat doorstappen zie ik weldra het kasteel van Brienne in de verte op zijn heuvel.

Het hotel waar ik vandaag logeer, “Hôtel des voyageurs”, doet me qua aftandsheid denken aan het allereerste hotel waar ik als kind ooit logeerde met ons gezin in de jaren 70. We waren op weg naar Italië en samen met mijn broer had ik mijn ouders hun oren van hun kop gezaagd om eindelijk eens in een hotel te slapen in plaats van vlug vlug onderweg de tent op te zetten.

Zo kwamen we in Tournus terecht. Het hotel lag naast een drukke baan, zodat we door het lawaai nauwelijks een oog dicht deden. De kamer was vies en versleten. Een douche was er niet en uit de lavabo lekte een bruine drab. Het ontbijt waar we zo naar uitkeken was nog een grotere ramp: we kregen beenharde korsten brood en melk waarin de vellen ronddobberden. Het slonzige vrouwmens dat ons bediende, slofte rond op afgetrapte pantoffels met pompons en stonk naar oude kaas. Onze goesting om in hotels te verblijven was voorgoed over…Voortaan werd het altijd en overal een rustige camping en de frisse buitenlucht.

“Hôtel des voyageurs” heeft duidelijk zijn beste jaren achter de rug. Je komt binnen langs een slonzige achterkoer waar nog een houten telefooncel uit de jaren stillekens staat, nu volgestouwd met rommel. Binnen is de vloer compleet met een stoffige tapis plein bekleed, van beneden tot boven, trap incluis. Een badkamer en WC heb ik op de gang. Het bed is zelfs te oud voor de rommelmarkt. Maar soit, ik betaal slechts 32 euro. De uitbater heeft een knoestige kop waarmee hij zo een oude Galliër kan spelen in een Astérix-film. Een lichtpunt: er is goede wifi tot in de kamer…

Ik ben een van de enige gasten, het restaurant en de bar zijn dicht. Mistroostigheid troef.

Dezelfde mistroostige sfeer hangt ook in het stadje met zijn air van vergane glorie. Overal handelszaken die op de fles zijn gegaan (door corona, maar ook sinds jaren daarvoor), hoog opgeschoten onkruid tussen de tegels van de straten en weinig volk te zien.

Twee van de vier restaurants zijn failliet, de pizzeria en de kebabzaak zijn gesloten. Het enige restaurant dat wel open is, biedt een interessante dagmenu, maar is volledig gereserveerd. Gelukkig is de supermarkt op zondagvoormiddag open. Ik koop er salades en yogurt voor vanmiddag en vanavond.

Na een deugddoende siësta bezoek ik de voormalige militaire school waar Napoleon tijdens zijn jeugd zijn broek sleet. Nu is het een knap ingericht museum met vele interactieve informatie. Bij elke knop of elk scherm dat je bedient moet je wel een klodder ontsmettingsgel nemen en een mondmasker is verplicht. Ik leer veel bij over de carrière, de familie en de veldslagen van Napoleon en ook waarom hij zijn “bicorne” (zijn typisch hoofddeksel) in de breedte droog en niet met de “hoorns” naar voor en naar achter. Dat deed hij vanaf hij consul was, gewoon om zich van zijn officieren te onderscheiden.  

Een piepjonge Napoleon voor het “stadhuis” van Brienne-Le-Chateau

Napoleon wordt door zijn mede-kadetten uitgelachen om zijn Corsicaans accent. Hij sprak beter Italiaans als Frans

De voormalige militaire school

Ik maak nog een wandeling door de verlaten straten van Brienne. Zelfs de twee café’s waar vanmorgen nog wat volk zat, zijn nu gesloten. 

De sfeer van in de tijd van Napoleon hebben ze goed weten te bewaren: mistroostig, maar authentiek. 

Huisjes uit de 19e eeuw met de originele straatlantaarns“Les halles”, uit de 16e eeuw: hier houdt men nog elke week een markt

Het kasteel waarnaar dit deel van Briennes genoemd is. Het laatste kasteel dat de Franse adel bouwde, afgewerkt in 1788. Een jaar nadien was het uit met de aristocratische pret.  Nu is dit kasteel een psychiatrische inrichting… 

's Avonds, om de dag toch nog wat op te vrolijken, kijk ik op Youtube naar "Love and death" van Woody Allen, waarvan het verhaal zich afspeelt tijdens de invasie van Rusland door Napoleon.

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 9,9 km. (stuk terug naar Rosnay en met auto niet inbegrepen)

-       reistijd:   01 u. 25 min  

-       gemiddelde snelheid:  6,9 km/u.

Zowaar een persoonlijk record! Zelfs met Jean-Noël liep ik zo snel niet.

Muziekje van de dag:  

“Blue hotel” (Chris Isaak), 1987

Toch nog een voordeel van dit verlopen hotel: kan ik dit prachtig nummer nog eens van onder het stof halen en me het concert van Chris Isaak op Pinkpop in 1987 levendig herinneren.

Link: 

https://www.youtube.com/watch?v=pZbyQftBwOA