DAG 42:   LANGRES – TORCENAY  :  Tumultueuze nacht 

Niet alleen Hanna, maar ook haar vriend en ik hebben een rotnacht gehad. 

Dit kregen we allemaal te verwerken:

01:30 :  Op het plein aan de kathedraal ontstaat een heftige woordenwisseling tussen vier personen. Dan wordt er gevochten, gekrijst en gebruld. Het zijn waarschijnlijk de verlopen junks die sinds vanmorgen op het plein rondhingen. Hopelijk zijn er geen doden gevallen.

02:45 :  Ik word een tweede keer wakker als er een hevige onweersbui losbarst

05:10 :  Geroep van zware mannenstemmen en hysterisch geschreeuw van een vrouw aan het huis recht tegenover het pelgrimsverblijf. Ik sping uit mijn bed en zie blauwe zwaailichten in de straat. Er komt een fletse geur van verbrand plastiek door het open raam naar binnen gewaaid. Pompiers beuken een deur in en stormen naar binnen. Ik hoor de vrouw met luide stem uitleg geven aan de brandweercommandant :

“Die zatte buurman van het derde verdiep heeft een smeulende sigarettenpeuk naar beneden getikt: recht in de plastiek vuilniston onder het afdak bij de buren hiernaast die op vakantie zijn. Toen ik jullie gebeld heb was de ton al half gesmolten en de verdroogde planten op het terras hadden al vuur gevat.”

Tien minuten later is de brand geblust en keert de rust weer.

06:20 :  Ik ben net terug in slaap gevallen als een krolse kat op de binnenkoer komt janken alsof ze levend gevild wordt.

07:30 : De eerste parochiaan komt de binnenkoer opgereden voor het dagelijkse gebed in de kapel die zich in het pelgrimshuis bevindt. Maar de Duitsers hebben gisteravond de buitendeur op slot gedaan. De man roept me wakker en ik moet naar beneden om open te doen.

Als ik om 8u. zit te ontbijten in de keuken, komt Hanna als een zombie binnengestrompeld. Haar ogen en gezicht zijn gezwollen van de vermoeidheid. Ik heb tussen de bedrijven door nog een beetje geslapen, maar zij heeft de hele nacht wakker gelegen. Haar muizenvrees was er te veel aan.

Het goede nieuws: het weer is omgeslagen. De zon komt af en toe door een dik wolkendek piepen en het is zo’n 22°. Ideaal om te stappen.

Bijna de hele weg vanaf de stadswallen van Langres tot het dorp Torcenay loop ik door de stille bossen.

Voor deze boom is de herfst al aangebroken…

In het eerste dorp van de dag, St. Vallier-de-la Marne, spreekt een mannetje met fonkelende oogjes me aan vanop het erf van een boerderij naast de weg. Hij is nauwelijks een meter vijftig hoog en een jaar of zeventig. Hij werkt als knecht op de boerderij, zegt hij, hoewel hij al een paar jaar gepensioneerd is. Ja, ook op zondag is het voor hem werken geblazen.

“Waar gaat u naartoe met die rugzak, Monsieur?” wil hij weten.

Ik vertel hem van mijn tocht, waarop hij me uitnodigt om in de boerderij een whisky-cola als aperitief te drinken. Ik zet mijn rugzak tegen de gevel en volg het mannetje naar binnen. We komen in een groezelige stal waar in een hoek een zieke koe ligt te slapen. Alle rommel in dit kot is ondergescheten door een twintigtal zwaluwen die luid kwetterend boven onze hoofden cirkelen.

De stal

Dan volg ik hem de trap op. Op elke trede staat een afgetrapt paar schoenen en in elke schoen steekt een nog onrijpe appel.

“Zo rijpen de afgevallen appels sneller,” lacht de knecht.

Ik had gedacht dat hij me naar de keuken of de eetkamer zou leiden, maar we komen op een rommelige slaapkamer terecht.

“Hier woon ik,” zegt hij met een brede glimlach.

Ik moet even slikken. De aftandse bedstee heeft zo te zien al een jaar geen gewassen beddengoed meer gezien en overal op de grond staan volle flessen cola en fruitsiropen.

“De whiskey bewaar ik onder de kast, zodat mijn baas de flessen niet vindt,” knipoogt hij.

Uit een met verf besmeurde emmer haalt hij twee glazen te voorschijn.

Ik begin me af te vragen of het wel een goed idee was zijn uitnodiging te accepteren. Wie weet met welke vuile vod heeft hij die glazen “schoongemaakt” ? Hoe dan ook, ik wil hem niet voor de borst stoten, hij is de vriendelijkheid zelf. Trouwens de whisky zal het glas wel ontsmetten, spreek ik mezelf moed in.

We klinken. De whisky smaakt lekker en de cola is perfect gekoeld. 

“Dit is het beste merk dat je in de Viva-supermarkt van Langres kan krijgen,” vertrouwt hij me toe. Maar ik kan me de Engelse naam nooit herinneren, want ik heb nooit leren lezen.”

Hij toont me de fles. “Lees zelf maar…”

Aan een muur hangt een verfomfaaide poster met drie schaars geklede danseressen op. Michel, zo heet de knecht, heeft gemerkt dat ik naar de foto kijk. Hij knipoogt. Dan wijst hij naar een stapel naast een klein tv-scherm.

“Hier is mijn verzameling DVD’s,” grijnst hij. Hij toont me een paar doosjes. Allemaal porno. Blondjes hebben blijkbaar zijn voorkeur, blond zowel vanboven als vanonder…

Het is het moment om er vanonder te muizen… Ik drink mijn whisky-cola leeg en zeg dat ik nog een heel lange weg te gaan heb.

Wanneer Michel me een paar minuten later met een brede glimlach uitwuift, vraag ik me af hoe het mogelijk is dat mensen in 2020 nog in deze omstandigheden leven…

Nee, dan is de verbouwde hoeve van de familie Leclerc in Torcenay het absolute tegengestelde. Alles netjes en perfect afgestoft in dit immense huis waar ik vandaag overnacht. Ik krijg de kamer van de zoon die in Dijon werkt. De vrouw des huizes en haar andere zoon Guillaume ontvangen me hartelijk, maar de echtgenoot doet nukkig tegen me. Hij vindt het geen goed idee van zijn vrouw om naast de twee Nederlanders die hier logeren in de Air-B&B-ruimte, ook nog een pelgrim in huis te nemen.

Gelukkig draait hij tijdens het lekkere avondmaal bij en wordt het toch nog gezellig :)

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 14 km. 

-       reistijd:   3 u.20 min 

-       gemiddelde snelheid:  4,2 km/u.

Muziekje van de dag:  

 “Fire” Ohio Players, 1974

Opgedragen aan de "dappere" brandweerlui die vanmorgen de brand bij de buren blusten ;)

https://www.youtube.com/watch?v=1xqMY8UAGgg