DAG 44:  LEFFOND – DAMPIERRE SUR SALON :  Jaloers op de koeien

Het gezin waar ik bij terecht gekomen ben gisteravond is niet alleen vegetarisch maar ook nog eens artistiek en spiritueel bezig.
Valérie heeft gezorgd voor een origineel en speels interieur door overal versieringen en beelden in aardewerk aan te brengen. Ze maakt ook prachtige lampenkappen in vilt.

Versiering in aardewerk naast de trap

Haar echtgenoot geeft lessen Chi-cong (een soort Tai-Chi) en past accupunctuur toe. Vanmorgen geeft hij een les in de achtertuin aan de rivier aan een tiental personen.

De achtertuin gelegen aan de oever van de rivier Le Salon 

Hij nodigt mij uit om deel te nemen aan de sessie, maar ik heb vandaag wat anders te doen: genieten van de natuur, het mooie weer en de oude gebouwen op mijn lange weg naar Dampierre sur Salon…

Een versterkte hoeve tussen Leffond en Champlitte

Een orgie van bruine vlinders

De brug over de Salon in Montarlot

Het kasteel van Champlitte

Hier in Champlitte zijn ze heel trots dat ze op de Francigena-route liggen

Een “eco-teller” om het aantal pelgrims te tellen die voorbij komen

De openbare wasplaats van Margilley. “Il est interdit de laver les tripes” staat er in letters van honderd jaar geleden op de muur geschreven. “Het is verboden om ingewanden te wassen”. Begrijpelijk als men in dat zelfde water zijn kleren moest wassen. Nu daarentegen zou men gerust zijn darmen hier kunnen wassen, want niemand gebruikt de wasplaats nog. 

Deze namiddag is de temperatuur weer tot boven de 30° gestegen. Ik ben jaloers als ik in de weide een groepje koeien zie die van hun boer een klomp ijs gekregen hebben om aan te likken. Voor mezelf is in de verste verte geen ijssalon of supermarkt te bekennen…

Na 18 km. stappen begin ik weer pijn te krijgen in mijn linkerknie. Ik steek mijn duim in de lucht en probeer een lift te krijgen voor de 7 km. die me nog resten.

En wie stopt er voor mij? Je kan het niet verzinnen: de dame die onderweg is naar haar werk als poetsvrouw bij… mijn gastfamilie voor vanavond.

De “chambres d’hôtes” van de familie Desre, “Au bon vivant”, bestaat nog maar een jaar. Alle kamers zijn dan ook met zorg en luxe ingericht. Ik heb zelfs een tv en een ventilator op mijn ruime kamer. En eindelijk nog eens perfecte Wi-fi die niet om de haverklap uitvalt of verzwakt, zoals afgelopen dagen. 

’s Avonds tijdens het dîner dat hij zelf gekookt heeft (zijn vrouw heeft gisteren een operatie ondergaan en ligt te bed) vertelt eigenaar Christophe me dat hij tot twee jaar geleden in een rolstoel zat, 150 kilo woog en vanaf zijn middel verlamd was. De dokters konden hem niet helpen. Een Vietnamese vriend nam hem mee naar zijn land waar Christophe behandeld werd door een vermaarde accupuncturist. Op zes maanden tijd genas hij helemaal. Om de mensen ginder te bedanken, heeft hij een firma opgericht die Vietnamese producten verkoopt aan eerlijke prijzen voor de lokale boeren en ambachtslui. Met een deel van de opbrengst financiert hij liefdadigheidsprojecten.

Ik krijg van hem een potje Vietnamese tijgerbalsem om op mijn knie te smeren.

Hij weet me ook te vertellen dat de witte blokken die de koeien hier krijgen geen ijs is, maar zout. Als dessert krijg ik een vanille-ijs met chocolade :)

De cijfers van de dag:

-       afgelegde dagtrip: 26 km. 

-       reistijd:   5 u.40 min 

-       gemiddelde snelheid:  4,5 km/u.

Muziekje van de dag:  

“Ice cream man” Jonathan Richman & The Modern Lovers”, 1977

Link :

https://www.youtube.com/watch?v=B0PdMcWHSXU