Dag 56 :  Roppolo -  Vercelli

Mijn gastheer Alberto raadt me aan op voorhand te reserveren voor een slaapplaats vanavond. Volgens hem zijn vele overnachtingsplaatsen gesloten wegens de covid of zitten ze vlug vol. En inderdaad, ik bel er een paar en pas in de derde is er nog plaats. Zij het aan 60 euro.

Vandaag krijg ik vooral “strade sterrate” voor de kiezen: landwegen van kiezels of grind, meestal in bedenkelijke staat. Niet leuk voor je kuiten met die opspringende steentjes en zeker niet gezond voor je banden.

Strada sterrata

Maar de omgeving is wel mooi: dwars door maïsvelden of langs uitgestrekte rijstvelden. 

In het stadje Santhià koop ik in een superette alles voor mijn lunch. Mijn bepakte fiets kan ik zonder probleem buiten aan de ketting laten staan.

Santhià

Even verderop houd ik onderweg een jonge Italiaan uit Bergamo voor een tijdje gezelschap. Giovanni, zo heet hij, stapt vandaag van Roppolo naar Vercelli. Hij vertelt me dat hij in die stad een oud klooster heeft gevonden waar je kan slapen aan een prijs die je zelf bepaalt (“donativo”). Interessant…

Stoppen om te lunchen temidden van de rijstvelden is geen optie. In geen tijd word je opgevreten door hordes muggen die rond het stilstaand water leven.

Ik moet verder rijden tot het uitgestorven dorpje San Germano Vercellese waar ik op een bank mijn roggesneetjes met tonijnpâté opeet. Treinen stoppen hier al lang niet meer en het station is bewoond door een kroostrijke familie.

Ik ben de strade sterrate een beetje beu en neem de gewone baan naar Vercelli. Ik ga even checken of er in het klooster dat Giovanni vernoemde nog slaapplaats is. En ik heb geluk: omdat ik hier zo vroeg aankom (14u30) hebben ze nog een kamer. Ik bel meteen naar de dame van vanmorgen om mijn dure reservatie te annuleren met het excuus dat ik een lekke band heb ;).

Paters zijn hier al lang niet meer, maar alles wordt in goede banen geleid door een vriendelijke jongeman.

Ospizio San Eusebio waar ik verblijf

Na mijn dagelijks slaaphalfuurtje ga ik het oude stadcentrum verkennen. Mooie schaduwrijke kleine steegjes met hier en daar een plein. Maar de straatjes zijn zo aangelegd dat je je in een labyrint waant. Na een kwartier sta ik terug op Piazza Cavour waar ik net vandaan kom.

Piazza Cavour met het standbeeld van Camillo Cavour (eerste premier van het onafhankelijke koninkrijk Italië)

Je verwacht het hier niet meteen, maar Vercelli heeft ook een monumentale synagoge 

Als ik na wat zoekwerk terug in het ostello kom, heeft Giovanni ook Vercelli bereikt na een staptocht van 50 km.

’s Avonds heeft Carlo, de vrijwilliger die alles bestiert in dit gastenverblijf, een simpele cena voor de vijf gasten gemaakt: insalata mista, omelet en gegrilde groenten met ijs en fruit als dessert. We blijven nog wat nababbelen aan de grote keukentafel. Carlo vertelt dat het gebouw, voor het een klooster was, dienst deed als bordeel. Vandaar de kleine kamers waarin we slapen. Dat waren de zogenaamde “peeskamers”…

Nummer van de dag :  

Rijstvelden zo ver het oog reikt. Welk muziekje is er dan toepasselijker dan “Bella ciao” in de mondine-versie van de onvolprezen Milva. De mondine waren vrouwen uit Zuid-Italië die hier de rijst kwamen uitplanten. Milva zingt dat ze de hele dag met gebogen rug tot hun knieën in het modderige water stonden, terwijl een opzichter met zijn stok toekeek dat ze snel genoeg voort werkten.

Milva "Bella ciao"