Dag 59 :  Piacenza – Parma

Ik word even wakker als de drie Italianen vanmorgen om 6u. opstaan. Toen ik me gisteren na middernacht in de snikhete slaapzaal in mijn bed liet vallen, lagen zij al uren te ronken. Hun ochtendlijk geroezemoes deert me niet, ik slaap lekker nog twee uur langer. 

In de salumeria wat verderop in de straat heb ik gisteren een speciaal brood besteld: rogge met lijnzaad. Smaakt heerlijk met wat pecorino-kaas erbij. En geen gluten :) . Nog twee caffelatte en een potje yogurt erbij en ik kan er weer tegenaan.

Het is nog steeds meer dan 30° vanmorgen, maar gelukkig zit de zon verborgen achter een compact wolkendek. Veel draaglijker dan gisteren.

De eerste tien kilometers door de randstad van Piacenza geeft me de meest trieste aanblik op mijn pad door Italië tot hiertoe: troosteloze woonwijken in beton, industrieparken overgroeid door onkruid en slecht onderhouden wegen met putten en scheuren. Alsof ik rondrijd in een roman van Ammaniti.

Dan betert het: weer volop platteland met velden en bomen. De teelt bij uitstek zijn hier de tomaten. De firma Mutti kweekt hier de tomaten voor hun triplo concentrato puree waarmee ik al sinds mijn vertrek mijn brood smeer.

Links het tomatenveld

Lunch onder een boom met superlokale producten :)

Onderweg zit een wat verdwaasde man in de berm met een wandelstok en grote rugzak. Ik houd even halt voor een babbeltje. Hij doet ook de Francigena, maar dan tot helemaal in Bari (de verlenging naar Jerusalem). Hij is al drie maanden op stap vanuit zijn thuisland Noorwegen. Elke nacht slaapt hij in de vrije natuur in zijn tentje en één keer per week neemt hij een bed in een jeugdherberg om zich te douchen. Ik schat hem rond mijn leeftijd, maar zijn diep gegroefde kop is zo verweerd dat hij er wel honderd uitziet.

In de verte verschijnen de Appenijnen, voorlopig nog gehuld in een mysterieuze nevel. Daar zal ik komende dagen ook nog over moeten.

aan de horizon de Appenijnen

het dorpje  Fiorenzuola

Ik stop aan een klein boerderijtje waar de bewoner op richtingaanwijzers de afstand naar verschillende plekken op de Francigena heeft aangegeven. Ik zie dat ik nog 641 km. af te leggen heb tot Rome.

Ik bel aan en vraag de man of hij mijn lege drinkbus wil vullen met kraantjeswater.

“Nee, dat gaat niet, “ antwoordt hij, want dat is hier ondrinkbaar. “Maar je krijgt een fles mineraalwater uit de koelkast.”

Zalig, zo’n fris water in dit broeierig weer. Terwijl ik een halve fles naar binnen klok, komt een graatmagere, half kreupele siamese kat langs mijn been strijken.

“Ze is al twintig jaar oud en taai als de pest,” lacht de bewoner. “Neem ze maar mee als je wil…”

In Busseto beslis ik een omweg van 10 km. te maken om het geboortehuis van Guiseppe Verdi te bezoeken in Roncole. Ik kan er jammer genoeg niet binnen, want pas om 4u. gaat het terug open. Maar de bar aan de overkant van de straat en mijn zoveelste lemon soda maken veel goed.

Verdi's geboortehuis

De buste van de maestro

Nooit gedacht dat ik zo kon genieten van de regenbui die ik voorbij Busseto op mijn kop krijg. Zalige verkoeling, maar ik moet wel mijn waterdichte hoes rond mijn rugzak doen, anders word mijn elektronische poespas nat. Mijn fietstassen zijn zowieso al tegen water bestand. 

Rond 4u. bereik ik de jeugdherberg waar ik gisteren via Booking.com gereserveerd heb. Die bevindt zich net buiten de stad maar wel vlakbij een gigantisch shopping center waar ik eten kan kopen om in de microgolf op te warmen.

Zoals het al een paar keer is voorgevallen heb ik een ganse slaapzaal van 8 bedden voor mij alleen. Ik mag mijn fiets op de kamer zetten :).

Ik neem een douche en kijk op vrt-nu naar de Ronde van Frankrijk. Maar voor de aankomst ben ik al ingedommeld, vandaag heb ik immers weeral 90 km. afgelegd.

Ik besluit een rustdag in te lassen en morgen op mijn gemak Parma te bezoeken.

Nummer van de dag :

Dat zijn er twee:

Wegens het rijden langs de tomatenvelden, een Italiaanse meezinger uit de jaren ’60:

Rita Pavone "Viva la pappa al pomodoro"

En wegens mijn bezoek aan het geboortehuis van Verdi, nog een meezinger maar dan van honderd jaar eerder, uit de opera “Il trovatore”:

Giuseppe Verd "Vedi! Le fosche notturne spoglie"